YÜREĞİM

Kimi yürekler vardýr etrafýna kale gibi duvarlar örerek saklarlar kendilerini , sevgilerini...
Bense hep orta yerde býraktým.
Ne korktum ne de cimri davrandým sevgimi saçarken...Sevgilerimi borçta bilmedim.
Karsiliksiz dagýlýp gittiler hergün...

Peki böyle yapýnca ne oldu? Kazandýgým ne?
Iki elimin parmaklarýný geçmiyecek kadar canýmda can!...
Ve hala acýsýný hissettigim sýrtýmda yaralar...
Kabuk tutuyorlar tabii...
Tam geçti derken biri gelip kenarýndan kaldýrýyor kabugu...

Aslýnda zaman zaman kendime çok kýzýyorum. Bu kadar cömertlik fazla degil mi diye?
Huylu huyundan vazgeçer mi demisler...
Geçmiyor!... Geçilmiyor!... Bende aynen öyle iste.
Bak yine bir sýzýntý var hem gözümde hem yüregimde...
Ne diyelim? Olsun varsýn , bende bir gün gelir belki bir kaleye kapanýrým...
Yakýn mýdýr?
Belli degil...
Demek ki sen hala bildigini okumaktasýn yüregim...
Olsun!... Alýstým ben artýk sahte dostlarýn sahte sevgilerine.
Belki de ondandýr artýk her yaklasýmý sorguya çekip , içine bakmaya çalýsmam...

Ya insanlar bu davranýslarýmý yanlýs anlarlarsa? Korkmuyormuyum dostluklarýný kapamalarýndan?
Hayýr!...

Dost dedigin; karsýsýndakini anlamaya çalýsýr...Yüregindekileri hisseder...
Kendi isine geldigi gibi kullanýp atmaz...
Hele arzularý için hiç kullanmaz...
Bu tarz sakýn yaklasma bana,
Melegim desen inanmam sana...
Ruhsel Barýsçimen
1/06/2006

Sosyal Medyada Paylaşın: