Düþüncelerin koynundayým yine
Kendime yolculuða çýktým bu gece
Dar geliyor yüreðime sýðamadýðým kafes
Bir çemberin kýsýr döngüsünde hayata teðet geçerken
Üç ihlâs bir Fatiha geçse üzerimden
Kýrýlýr mý, kem talihime sebep orta yerinden.
Hâlbuki cebimde biriktirdiðim ne özlemler vardý
Karanlýðý doðum sancýsý bilirdim
Sonuç ise;
Bir çýðlýk ertesi yaþanacak sonsuz ferahlýk.
Olmuyordu iþte
Ne yapsan, ne etsen
Örümcek aðýndan þeffaf bir yazgý
Seziliyordu ta alnýmýn ortasýndan
Ateþ ile ölüm
Varlýk ile yokluk
Zaman ile zamansýzlýk arasýnda
Süzülürken düþünceler beynimin imbiðinden
Damýtýlmamýþ katran karasý zifir,
Çalakalem karalýyordu
Aynalardan yansýmaya çalýþan gün ýþýðýný.
Vur yansýn
Hüzün karasý bir akþam yine;
Gömülünce Ege’nin sularýna güneþ
Yeisle randevu tekrardan baþlýyordu…
Oysa ben çýkmalýydým aydýnlýða
Bir pýnar baþýnda olmalýydým
Akmalýydý sular yataðýnda taþkýnsýz
Sunmalýydý ab-ý hayattan bir yudum
Bahar bitmeliydi avuçlarýmýn ortasýnda.
Ayaklarým öpmeliydi topraðýn rayihasýný
Yüzümü dönmeliydim ilahi çaðrýya
Bir ýþýk demeti halinde aþký asmalýydým boynuma
Sökülmeliydi kaldýrým taþlarýyla beraber
Ayaklarýma dolaþan sarmaþýklar
Belâ dediðimiz þu âlemde
Ne kadar kurak olsa da toprak
Biliyorum;
Ýçimde arsýzca yeþerecek umutlarým
Salýverecek bir gün dal budak
Bekle iki gözüm, bekle…
PERÝHAN TUNÇOK
ESMÝZE