SÖZLER ve SESLER

Söylenmemiþ sözler,
Hep kafamýn içinde gizli
Ve nedense dudaklarýmýn her aralanýþýnda
Kaybolan sözler bunlar.
Söylemek en güzeliyken,
Söylenemeyen.
Bazen bir sevgi, bazen de korku,
Bazen hayatýn ta kendisi.
Sözlerimin gücü yetmiyor bunlarý anlatmaya.
Oysa beynimde tükeniyor artýk bu sözlerle.
Kalbimin yaralarý daðlanýyor defalarca.
"Neden böyle?" diyorum kendime.
Neden, neden anlamýyor bu insanlar
Ya da ben neden anlayamýyorum bu insanlarý.
Nefretimi, öfkemi, kýrgýnlýðýmý ve de
Sevgimi, hayranlýðýmý, dostluðumu söylemek.
Ne kadar zor sözlerle bürünmüþ beynimi açmak insanlara,
"Ýþte bakýn size düþen sözlerim bunlar!" diyebilmek
Sana sunduðum sözleri kabul eder misin?
Ya da anlar mýsýn sana söylediklerimi neden söylediðimi?
Kalbim bir kelebek gibi çýrpýnýp dururken insanlarý incitmemeye
Sen, sana söylediklerimi anlayabilir misin?
Kendime ne çok soru sorduðumu bilebilir misin?
Sesime ses katýp seslenmeyi,
Sözlere bürünen beynimle seslenmeyi,
Sesine deðmek için seslenmeyi isterdim.
Ne olursa olsun,
"Ýþte beynimdeki sen" diyebilmeyi isterdim.
Nedense hayat bu fýrsatý vermiyor çoðu kez.
Ýnsanlar artýk zýrhlarýna bürünmüþ;
Öyle korunaklý zýrhlarý var ki...
Bütün sözler uçuyor beynimden... kalbime.
Ve hep orda konaklýyor.
Belki bir gün diye.
Olur da bir gün...
Sözler, sese bürünüp çýkýverir aðzýmdan.
20.04.2005
Sosyal Medyada Paylaşın: