Yaþadým
Yokluðunun kýyýlarýna sarýlýp
Her zerrenin yok oluþunu gören
Martýlarýn büyüttüðü çýðlýklarda
Savrulmak ister gibi
Varlýðým donuyor gecelerde
Yaðmur taneleri gibi renksiz
Bir bulutun eteklerinden düþüyorum
Nehir akýntýsýnda
Bölmüyor artýk çimenin yeþili
Hücrelerimi
Yükselip alçalan okyanus gibi
Sensizlik
Karanlýðýn sargýlarýnda
Suya yansýyor yaþamýn yüzü
Berraklýk oluþamadan daha
Gözlerini açarken nemlenir ruhundaki kýyýlar
Sonra kaparsýn gözbebeklerini
Sýðýndýðýn güneþ ýþýðýnda yýkanan
Kirpiklerin sönerken
Acýdan unutursun her þeyi
Öyle güç ki
Sensizliðin kýyýlarý
Damla damla kaybolur ayak izlerim renksiz sahillerde
Kumlara gölgem yazýlýrken
Uzanýp tutarsýn maviyi, ezelin müjdesi olur ellerin..
2010..