Çay kendinden geçer, semaver sýr verir. Ateþ yükselir demlikte an güzelleþir. Deðer dudaklarýn bardaða, Erir bardak þeker gücenir… Çay meclisine tebessümünle can gelir…
An gelir, Ateþ iþkillenir ocak daha harlanýr. Mekanda an cananla yudumlanýr. Ne endaze ne sayý. Ölçemez bu rüyayý, Zaman çayda demlenir.
Bir alev dudaklarýn, Çaya deðen karanfil. Sen eline alýnca duru suya kan gelir. Çayýmý yudumlarken, sen nazarýmda peri. Narin parmaklarýnda cümle fikrim incelir…
Gün gelir, Aný olur demli çay ve alev dudaklarýn. Adýný çay koyarýz zorlu ayrýlýklarýn. Bir bakýr semaveri görünce ah çekeriz. Bükeriz boynumuzu, Çayý yalnýz içeriz. Yâda hep canan gelir… Ankara,09.04.2010 Ý.K
Sosyal Medyada Paylaşın:
zakir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.