Yeni Cami önünde, Gözleri maviþ maviþ gülen, Sarýþýn bir çocuk… Avuçlarýnda yem; Oturmuþ merdivenlere kuþlarý yemliyor. Ve ardýndan bir hýþýrtý kopuyor, Vapur seslerine karýþan… Perde perde yükseliyor, Kanat sesleri gökyüzüne. Sonra çepeçevre sarýyor, Sarýþýn çocuðun etrafýný güvercinler.
Ve içlerinden bir tanesi, En derin, en sükûti, en ak olaný, Yani güvercinlerin þahý, Bir þair mektubu býrakýyor, Sarýþýn çocuðun minik avucuna.
Ýstanbul’a selam söylüyor, Mektubunda þair. Ve yedi tepeli þehre, Hasretini terennüm ediyor, Yanýk bir þiirle.
Bir Ýstanbul rüyasý bu. Uzaklarda, Anadolu’nun bir köþesinde, Baþý dumanlý bir þairin, Hiç uyanmak istemediði, Bir Ýstanbul rüyasý.
Hisarlar, camiler, türbeler, Köprü ve sebillerle, Süslü bir Ýstanbul rüyasý bu; Hem de kýrk yýllýk bir þair rüyasý. (RECEP ÞEN) Sosyal Medyada Paylaşın:
recep şen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.