Bahardý, Nisan mý,mayýs mýydý... Babamý hatýrlýyorum bir tek Gözleri kankýrmýzýydý _"Kýzým!" dedi... _"Kýzým!" dedi... Gerisini de diyemedi.
Annem uzun zamandýr hastaydý. Buna yavaþ yavaþ alýþýyordum. Birgün hasta olmuþ... Rengi solmuþ... Benim annem kanatlý bir melek olmuþ.
Çocuktum anlayamadým. Anne! Kýzdým... Anne! Çok aðladým... Anne! En sonunda anladým...
SEN ÖLDÜN VE BEN YARIM KALDIM
Ýlk okul günümde, Ýlk mezuniyetimde, iÝk sevdiðimde, Þimdi hayatýmýn her ilkinde sensiz olacaðým...
Anlamak istemiyorum anne. Ben seni istiyorum. Banada kanat almadýðýn için; bir kozanýn baðrýnda, kelebek olmayý bekliyorum.
Babamý sorarsan hep üzgün... Gülmüyor o günden beri doðru düzgün. Evimizin kapýsý çalýnmýyor, sen kahve içerdin Serap teyzeyle; þimdi fincanlarýmýz tozlu duruyor.
Kalbin durdu... Hayat durdu... Sen gittin herþey ve herkes toz oldu.
Anne! Kara sevda... Anne! Kara toprak... Anne! Kara gün...
DAHA BEÞ YAÞINDAYDIM VE SEN ÖLDÜN...
Sosyal Medyada Paylaşın:
gonca şahin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.