Ýþte iz !
Ökçelerin toprakta, kokun rüzgarda,
Salýndýn sýrtýnda çýðlýklarý taþýyan yollara.
Aldýrmadýn
Ruhunu baþka bedenlerde öldürmeye giderken
tenindeki bana.
Baþka ihtimalim de yoktu ki,
yapýþýk ikiz gibi çýplaktým sana.
Sadakatým
hayýr mý, þer mi demeden seni sevmekti.
Sonu kimdi bu yürüyüþünün.
Ýþretliðin
mýsra mýsra, beyit beyit döktüðün tamahýn kimeydi.
Kimeydi bakabildiðin kadar kaçak,
kaçabildiðin kadar aþýklýðýn.
Diþinden eriyip akan mutluluk mu,
yoksa kundaklanan yurtsuz aþkýn mý ?
yollara daldýn dalalý
elden düþme güften buruþmuþ,
sus dudaðýn yangýya alýþmýþ..
Kahrolan cam kesiði hüzünlü sen mi ?
Aðýdýna dilek tutulan yoksa ben mi ?
Yýldýzlar sönerken kucaðýmda
mahþerin diliyle sesimin naðmesine asýlan ne !
duygularým mý,
sustukça beynime kazýnan çorak teselliler mi yoksa.
daha yanacaðým kaç günüm kaldý,
ve peþine takýlacaðým hangi gönül.
Uyan artýk
besteleyemediðin ahýna,
Aðzýnýn ucuna gelip de söyleyemediðin dua’na.
De artýk bir nefese bin þükür.
Mýrýldan akan gözyaþýna eþlik ederken
" Yaktý güneþsiz günde gönlüme dizilen hazlar,
Zifiri karanlýkmýþ, ýþýklý gördüðüm baharlar yazlar. "
Zekeriya DUMAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.