Bu þiirde ne varsa bir kurgudan ibaret. Ne duruþ var yazanda ne zahirdir þiiri. Nihayet anladým ki bende yokmuþ maharet, Bir tutmak gerekirmiþ kömür ile safiri. Yapmazsan, iflas ile halin olurmuþ ibret.
Üstadým da demiþti, “Bak kendini yýkarsýn, Karanlýðýn içine boþa kurþun sýkarsýn,
Ýnançtan kalelerin birer birer yýkýlýr, Yerle yeksan edilir içinde ne var ise. Doðru olan diline binlerce mýh çakýlýr, Giydirilir üstüne kolsuz beyaz elbise, Kendi ruhun içinde bir hücreye týkýlýr,
Týkýlmakla kalmazsýn hep taþlanýr kafesin, Soytarýlar içinde lal olur gönül sesin.
Ruhunla Kerem gibi mýsralarýn içinde, Yanarken, yanýlana dönmeyi öðrenirsin. Cevahirdir bildiðin kalemlerin ucunda, Yalan yanlýþ gördükçe bakmaktan iðrenirsin. Birde fail olursun nam-ý inkâr suçunda.
Nihayet meydanlara giyotinler kurulur. Hem de senin dik baþýn dost eliyle vurulur.
Sonra ölürsün çýrak, cemaat gözyaþlarý. Saffýn arka kýsmýnda doðrunun boynu bükük, O der ki fýsýldayýp, “Yanar mezar taþlarý, Makberini çökertir içindeki büyük yük, Çünkü onun kalbinde sustu þiir kuþlarý,”
Lakin duymaz kimseler ve görülmez gözleri Sen hep suçlu kalýrsýn” olmuþtu son sözleri
ÝHSAN TURHAN Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan TURHAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.