Yüreğimi İncitiyor İhanetler"
Yüreðimi Ýncitiyor Ýhanetler"
Dudaðýmda güz türküleri birikiyor, þiirler dökülüyor kaldýrýmlara sonbahar seslerinden. Ürküyorum…
Oysa mevsim bahar mevsimi, gül mevsimi, umut mevsimi. Göç etmiþ hüzünler, acýlar, baþka alemlere. Çiçekler selam gönderiyor yeni yetme sevdalara…
Ama ben sevinemiyorum, bütün ihanetler iz býrakýyor yüreðimde… Mutsuzum, kalabalýklar içinde yalnýz ve avuntusuz, hiç bir neden derinliðimi doldurmuyor… Hep bir yerlere gitmeleri özlüyorum… Özledikçe ýssýzda kendini arayan ve kanayan derviþler gibiyim…
Renkleri solmuþ güz yapraklarýyla saklýyorum yüzümü, inadýna kimsesiz sözcüklerle yürüyorum. Ýnadýna kesmiyorum saçýmý sakalýmý… Yabancý bir ülkenin sokaklarýnda hayatý adýmlarken, üzgün kuþlar üþüþüyor saçlarýma. Soðuk, ýssýz ve eðreti bir gülüþle hayatý anlamdýrmaya çalýþýyorum, olmuyor…
Bütün acýlar eskise de yerine yeni acýlar yeþeriyor. Yaðmur yaðýyor sokaklara, yüreðime gözlerim yaðýyor, ýslanýyor duygular… Ýnsanlardan ve küçük hesaplardan anlamýyorum. Anlamak da istemiyorum. Bazen öfkeleniyorum iki yüzlü, içtenliðini yitirmiþ dostluklardan, çýkarcý iliþkilerden kaçýp kurtulmak istiyorum…
Rüzgar esiyor, üþüyor gözlerim… Herkes kendi acýsýný taþýyor yarýnlara. Kimse dönüp bakmýyor yureðimdeki acýya…
Yýldýzlý geceler kayboldu artýk. Kirli düþünceler, onursuz davranýþlar, insanýn yüreðini incitiyor. Her ihanet kan oluyor ciðerime… Ýnsanlarýn kirlenmiþ nehirlere benzediði bir iklimde temiz ve onurlu kalmak ne kadar da zor. Nereye gittimse kahpe iliþkiler kesmiþ yol baþlarýný, ne yana döndüysem ihanet…
Susmanýn sýnýrýný tüketiyorum artýk. Haykýrmak geliyor içimden var gücümle, tüm kahpeliklere. Tiksindiriyor beni ucuz çýkar iliþkileri… Durmadan bir öfke büyüyor içimde, bunalýyorum bazen, hiç bir tarafta esmiyor rüzgar, çaðýltýsý uzak düþüyor sularýn. Anlýyorum ki, ben bu çaðýn insaný deðilim…
Günlerim hep tek düze geçiyor, alabildiðine boþ ve anlamsýz. Bir incinmiþlik alýp gözlerimi benden taa uzaklara götürüyor.
Ýnsaný ve kahpeliklerini iyi tanýyorum artýk, kirli, aþaðýlýk þeyleri unutmuyorum. Bir ihanet gününde ikiyüzlülük hançeri nasýl saplanýr yüreðe onu ögrendim, ögrendim bir ihanet ne kadar kýrar insaný…Bir ihanet faslýnda bir býçak ne kadar iþler kalbe biliyorum artýk…
Uykularýma acýlar sýzýyor, içim sýzlýyor, küle dönüyor, karabasan oluyor rüyalarým. Düþündükçe yabancýlaþýyor duygularým. Öfkeleniyorum…
Unutmak istiyorum gördüðüm bütün ihanetleri, acýlarý unutmak istiyorum… Unutmak istiyorum bana edilen bütün kötülükleri, haksýzlýklarý. Ama kýrgýnlýklar kolay iyileþmiyen yaralardýr, her anýþta kanar içimiz, hele de yakýnýmýzda duranlarsa ihanet eden…
Ama yinede insan umudunu terketmeden, diþiyle, týrnaðýyla mücadele edip, tüm acýlara ve ihanetlere raðmen, inadýna, inadýna yaþamalý diyorum…
Darda Kaldým
Derler ki insan bir kez ölür
ben bin kez öldüm yaþarken
elimde kalbimin kýrýklarý
ekmeðim yok diyen herkese
ekmeðimi verdim
sevgisiz kaldým diyen herkese
sevgimi
kimsesiz, ekmeksiz, sevgisiz kaldým...
insan oðlu nankör
insan oðlu hain
vefa yalandýr balam
dostluk yalan
yaþamak yalan
boþa gitti emeðim, alýnterim, ekmeðim.
derler ki insan bir kez ölür
ben bin kez öldüm yaþarken
bir umut gönder ay balam
bir düþ
bir ses
bir ýþýk
bir nefes
darda kaldým...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.