Bak anne bak, Ne büyük tiyatro bu, Ne büyük eðlence birilerine. Havai fiþekler atýlýyor gökyüzünden, Sahnenin tam göbeðine. Tanklar geçiyor bak, Fener alayý gibi, Demir paletleri eziyor çocuklarý anne, Bir anne ninni söylüyor kucaðýnda,kanlý bebeðine. Nasýl bir oyun bu anne? Ýnsanlar kaçýyor,insanlar yerde. Dur anne çekme bak, Mavi yýldýzlý palyaço sahnede. Gözleri kanlý,salyalý aðzý, Oðuþturuyor ellerini, Diþlerini sýkarak.
Cambazlar da var bak, Ateþten topu atýyorlar birbirlerine. Kimse kalsýn istemiyor kendi ellerinde. Beyaz entarili esmer adamlar üst locadalar. Ellerinde kadehler, Ýçi siyah katran, Katran içiyorlar,sus pus. Susmuþ,koca aðýzlar susmuþ. Bu nasýl tiyatro anne? Seyirciler sessiz,seyirciler tepkisiz. Aðýzlar açýk seyrediyorlar. Nerdeyse perde kapanacak, Daha neyi bekliyorlar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
elveren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.