Güneþin ardýndan koþan çocuklardýk,
Ýnsanlýða dair ne varsa avuçlarýmýzda,
Gecenin haramilerine çaldýrdýk,
Ve sonra anladýk ki;
Susmak asaletten gelen bir erdem deðilmiþ,
Susmak kabullenmekmiþ sadece.
Geç oldu ama anladýk...
Daðdan alaca karanlýkta indi haramiler
Çiçeklerimizi söküp göðsümüzden
Kana bulanmýþ kirli ayaklarýyla
Kapýmýzýn önündeki sardunyalarýmýzý tekmelediler,
Avlumuzda ki serçelerimizi öldürdüler,
Kalplerind ki kinle
Öfke dolu bakýþlarýyla
Baþýmýza yýkýp dünyamýzý
Ve çalýp göðümüzden güneþimizi,
Þafaðýmýzý kýzýla boyayýp gittiler...
Onlardan öðrendik, hayatýn kirli yüzünü
Duvarlarýmýzý siyaha boyayýp giderken haramiler,
Cýlýz birer nevruz ateþi gibi kendi sinemizde yanýp söndük
Oysa gür çýkmalýydý sesimiz,
Gökyüzünü kaplamalýydý dudaðýmýzda ki o pembe gülüþler
Ama bize aðlamayý da siz öðrettiniz
Küfürler savurmayýda çaresizliðin ardýndan
Bir gün evet yine bir gün,
Denizlerimizin üzerinde beyaz martýlar süzülecek
Ve biz
Yine simit atacaðýz güverteden
Mavi denizlere yelken alýrken
Ve biz
Güneþin ardýndan koþan çocuklar
Sevmeyi öðreteceðiz cihana yeniden!