Belki de son bir þey Söylersin bana Hani veda eder gibi sarýlýp boynuma Karþýlýksýz bir aþka kurban ettiðin ömrümü Kolundan tutup yerlere atar gibi Bir þeyler söylesin bana...
Belki de son bir defa Öpersin beni Haný o ilk tanýþtýðýmýz günkü gibi Masum sevdalarýn peþinden koþtuðumuz Yitik zamanlarýmýzýn anýsýna Ve tap tazeyken kokusu leylaklarýn Umutlarýmýza ziyan Öpersin beni...
Belki de son bir kez Kýzarsýn bana Yüreðini kavuran acýlarýn þahlandýðýnda Ve koparmýþken ellerini ellerimden Korkmadan ve umarsýzca dökülen Ve sýktýkça kanayan Kara bir çýban gibi kýzarýrsýn Kýzarsýn bana...
Belki de son bir þey Ýstersin benden Uykusuz gecelerin albenisi üþürken Ve sonu gelmeyen seviþmelerin Dudak uçuklarýnýn ritmine inat Yastýðýna koyar gibi baþýný Yaslarken göðsüme Ve içini boþaltýrken Dudaklarýndan dökülen Aþk sarhoþluðundan öte Bir þeyler istersin benden...
Beklide son bir ümit Verirsin bana Ne bileyim iþte Bir mendil mesela Bir tutam saç Bir dilim ekmek Bir yudum su Ya da baðrýma sapladýðýn Bir hançer gibi Kanlý mý kanlý bir umut Verirsin bana...
Belki de son bir nefes Oluruz yine Açarýz yelkenlerimizi Engin ufuklara Ve gözü kara Kururken dalýmýzda güller sümbüller Dalarýz Ýrem bahçelerine Bir nefes oluruz yine...
Dururken ölüm. Bir adým ötemizde...
Fevzi Cahit Ozanca/Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
fevzicahit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.