...İNSANLIĞIN KURBANI...

Sabah ilk ýþýklarýný çiselerken bu dünya ya
Ayazda boynum bükük, elim böðrümde, usulca kalktým
Dimaðým uyuþuk, sezinlemezken tüm bedenim
Ýskarpinlerimi kapýda sessizce, ayaklarýma geçiriverdim

Yürüdüm,
Gözler yarý sersem bezgin, uyuþukluk halinde
Sesiz Cem sokuldum, ümitle günün ilk saatlerine
O güne beklentilerimle, attým ilk adýmlarý
Ayaklarýmla tekmelerken, hüsranlý geçmiþ yaþamýmý

Sus dinledim,
Bir tarafta rüzgâr haykýrýyor, bir tarafta denizin uðultusu
Ýlk saniyeler beni uyardý þuur altýmdan, elzem olanlara
Ruhsuz, kendime gelmek uðruna kalakaldým ortada
Varlýklý olanlar çamur sýçratarak, hýzla geçti gittiler

Çaresiz kaldým,
Bir tarafta, dualarý ile beklenti içinde aðlayan fakirler
Bir yanda, leþ kargalarý gibi talan etmek isteyenler
Her yandan ses kaynýyor, bir biçim de, hayâsýzca isteyerek
Bel bükük mü? Baþ dik mi? yumuþak mý? Girmeliydim bu gün’e

Bir düþündüm,
Gaye, akþama kalleþliðe yenilmeden galip dönebilmek
Sorun ayakta kalmak, gayreti içinde rezile gebe kalmamaya
Her gün ayný demlerle, neler neleri pislikte kovalamakta
Bu rotasý bozuk dünyada, insanlýðý çýkara kurbanlar ederek
Yandým aðladým…

(27.03.2010)AZAP...

Sosyal Medyada Paylaşın: