ÜTOPYAMIZ

Güneþ ülkesi vardý daðlarýn ardýnda
Sýcaktý, aydýnlýktý, yoktu gecesi
Zordu yolumuz, çetindi, olsundu
Ulaþacaktýk...
Ellerimi tutmaktan korkan ellerin,
Haksýzlýðýn boynuna bir pençe gibi yapýþýyordu
Ve teker teker fýrlatýp atýyordu
Karanlýðýn çýkmaz koynuna...
Bizim hiç iki giysimiz olmazdý
Birini paylaþýrdýk mutlaka
Yeterdi elimizdeki, dert olmazdý
Maksat örtünmek deðil miydi?
Yüreðimizdeki sevgi öyle büyüktü ki
Herkes dostumuz, bacýmýz, kardeþimizdi.
Yalnýz söylenmeyeni vardý ki,
O sadece bizimdi...
Söylenmezdi, söylenemezdi,
Çünkü daha önemli þeyler vardý.
Þimdilik susmalýydýk, dillenemezdi
Sonra zaten güneþ ülkesi vardý...
Kuþ kanadýydý sonrasý
Öyle hafif, öyle yumuþak ve özgürdü.
Aðýtlar türküydü, türküler bebek ninnisi
Ve güneþ ülkesinde mutluluðun sesi öyle gürdü...
Kan deli aktý damarlarda,
Dünyayý kurtarmaya soyunduk savunmasýz
Çayýr çimendi önündeki aþýlmaz duvarlar da
Oysa kardeþlik yoktu, kardeþ acýmasýz...
Güneþ ülkesi mi,
Güneþ batmak üzere, gök kýzýla boyandý,
Avuçlarýmdaki soðumuþ ellerinde.
Balçýktan silip de göremediðim
Gözbebeklerimin en içinde, ta içinde...

Sosyal Medyada Paylaşın: