Eriyor ön siperde Bölük bölük, tabur tabur Mehmetçik Selam duruyorlar nur yüzlü meleklere Ve hepsi Cennetlik!.. Saf tutmuþ geliyorlar þahitler alayýna Manga manga, takým takým giriyorlar mahþer içtimasýna Devraldý bugün Azrail Onda “emir komuta!” Ýzmarit deðil bugün Düþman temizliði mýntýka!.. Ne ruhlar uçuyor beden kafesinden Bomba saðanaðý altýnda!
“Saða dön!” Vurulmuþ Mehmetçik…
“Sola dön!” Uzanmýþ Mehmetçik…
“Geriye dön!” Hep gülistan çiçeklik…
“Ýleri marþ!” Ýstikamet þehitlik!..
Farký yok þu mahþerde Teðmenin erden “Þahadet yýldýzý takmaktýr” Bugün en büyük rütben!
Çýkmaktan çekinirken Medeniyet ordusu (!) sýðýnaðýndan, Evladý sýrtýnda Bir ninem geçer memleket daðlarýndan. Tasasý tansiyon þeker, kalp deðil; Derdi dere suyuyla buðday aþý vurmak deðil; Sýrtýndaki çýplak torncuðu, Tuna’da mahsur civaný deðil; Kurbanlýk gönderdiði Çanakkale, Yemen, Kafkas fedaisi Hasan, Hüseyin, Murat’ý deðil! Muradý vatan! Tasasý millet! Derdi hürriyet! Der ki: “Kovulsun gayrý baþýmdaki þu zillet!”
Mor cepkeniyle efem gelir Er-þer meydanlarýna Elinde martini, belinde çakýralmaz… Parmaklarý gibidir bir elin, uðruna topraðýn Aydýnlý Efe, Erzurumlu Dadaþ ve Karadenizli Laz!..
Cihaný titrete titrete topuðuna basar da Daðlar yýkar gelir Ankaralý Seðmen. Teskere alýr ecele Bilmem kaç alay ve kaç tümen! Akla gelmiyor hiçbiri; Ana, baba, yavru, yavuklu, dede, nine, bacý Memleket olmuþ armadalarýn ihtiþamýnda Hasret duyulan kanlý sancý!
Tükenmiþ vakitler Bitmiþ “þafak kaç” muhabbeti Sönmüþ çünkü alev denizinde Harlanmýþ vuslat ateþleri! Çünkü vakit, “Kum saatinde akrep misali” Çünkü vakit, Ahirete terhis olma vakti!..