AZİZ ŞEHİTLERİMİZE
“Çanakkale bir devrin en son mihenk taþýdýr,
Çanakkale Ýslam’ýn son kutlu savaþýdýr.”
Yýl bin dokuz yüz on beþ, gün martýn on sekizi
Direnirken Türklerin, son geçilmez kalesi.
Mermiler yaðmur gibi, çarpýþýyor havada
Kenetlenmiþti herkes, bu mukaddes davada.
Koþuyor ölümüne, bu vatanýn askeri
Dudaklarda þahadet, elinde risalesi.
Öyle bir savaþ ki bu; yokluk varlýða karþý
Mazlum olan milletin dünyaya haykýrýþý.
Ne Mübarek yürektir, bu ne kutlu bir doðum
Sararken zalim pençe, boðazý boðum boðum.
Muzaffer Mehmetçikler, kalpten silmiþ korkuyu
Gözlerine mil çekmiþ, haram etmiþ uykuyu.
Gece karanlýðýnda, hepsi parlayan yýldýz
Hepsi Gelibolu’da, dalgalanan ayyýldýz.
Gürlüyordu Mehmetçik, daðdan denize karþý
Çýnlattý haykýrýþý, yeri, göðü ve arþý.
Ya bu düþman gidecek, zafer bizim olacak
Ya da vatan topraðý, kâfirlerle dolacak.
Seçenekler bunlardý, seçme þansý hiç yoktu
Mehmetçiðin elinde, parmaklarý bir oktu.
Beyaz Hilal yýldýza, al kanlarý verdiler
Düþman askerlerini, vurup yere serdiler.
Korkup kaçar mý sandýn? Onlar kutlu bir nefer
Beklerken Analarý, Oðullarýndan zafer.
Ýslam’ýn son kalesi, Ya Rabbim yardým eyle
Peygamber ocaðýnda, dava bitmesin böyle.
Kâfirin nefesiyle sönmesin ocaðýmýz
Dalgalansýn gururla, vatanda bayraðýmýz.
Rahat uyu Mehmedim, mekânýn Cennet olsun
Sonraki nesillere bu zafer kuvvet olsun.
Sizlerin emaneti, her karýþý vatanýn
Dünyada emsali yok, yazdýðýnýz destanýn.
Ey Türk genci gurur duy, atanýn zaferiyle
Geleceði aydýnlat, bu zaferin feriyle.
Þehitlerin kanýyla, topraða güller ektik
Bir nesil yetiþiyor, hepsi birer Mehmetçik.
EMÝN ZEYBEK
18 Mart 2007
BURSA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.