Karanlýk bir kuytuda, içime doluyorum,
Burdan kurtarsan beni, anne, boðuluyorum...
Görkemli yamaçlarda, güneþten daha gerçek,
Açtýn ya bir bozkýrda, seni, kim neyleyecek ?
Sarhoþ olup her gece, böyle kendi kokunla,
Yalnýzlýk, delirten þey ! Kal baþ baþa korkunla.
Nasýl hoyrat, bilirim ; kendi nefesin bile,
Halay kur korkularla, eylen kendi sesinle.
Üzülme gözden uzak, kalýrken eller gibi,
Düþme sen, elden ele, aþüfte güller gibi.
Ýðneli bir arýya, dönerken yanaðýný,
Hayal et ve mutlu ol, kara kýþýn çýðýný.
Ay’dan sakýnýp öyle, kaparken gözlerini,
Göster þimdi güneþe, en güzel yerlerini...
Kat þimdi nefesini, nefesine rüzgarýn,
Yalnýz dinle sesini, uzaktan dalgalarýn...
Gözyaþý eksik olmaz, bilirsin iyilerin,
Düþerken kirpiðine, en azizi çiylerin.
Yanýlýp da bir hoyrat, incitirse telini,
Bir þey yapamasan da, göster sarý dilini.
Sakla aðladýðýný, ar gelir gündüz gözü,
Gece düþer nasýlsa, karanlýðýn yüzsüzü !
Senden iyi kim bilir, geceler, böyle arsýz ?
Üzülme açtým diye, bir bozkýrda zamansýz.
Zaman nasýl yürürse bakmadan arkasýna,
As bir sarý kurdele, rüzgarýn yakasýna.
Nasýlsa götürecek, uðradýðý yerlere,
Kim düþer senden deli, böylece derinlere...
Kalanýný çek þimdi, içine derin derin,
Siyah bir bantla baðla, gözünü senelerin.
Senden daha nazenin dayanacaðýn eþin,
Ölürken yavaþ yavaþ, kollarýnda güneþin...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.