þarkýmýzýn içinden geçti hülyalý keman taksimi bize müsaade ey þehir ateþini yaktýk kederimizin. çýkýnýmýzda ki mektuplar zývanadan çýkýyor sýraya bindiriyoruz hayal kýrýklýklarýný, titremesi arttýkça gözbebeklerimizin bilincimiz temiz çarþaflara sarýlýyor.
uzun uzun hikâyeler soyunduðunda gece; dumanlý bir yol yýlana benzer, ellerimiz yaralý birer dize ve kentin ýþýklarý amansýz kanser. iç çekiyoruz anaforundan denizin dibine.
anlamsýz geliyor kaðýt anlamsýz gidiyor kalem, bu ýzdýrap, kanayan yara, derin çatlak, aðrýlý travma, az-çok sesli aðýt, ve sessiz elem. peltek bir dile kurulur gibi cümlemiz hayat bizi saçýmýzýn ak yanýndan kendine baðlar. þþþþþtt! sisli keman sesleri gözlerimizi fýsýldadýk yum sözlerini ! hep kelebeklerden makas alacak deðiliz ya; yaðmura dön yüzünü /çünkü yalnýzlar aðladýkça mutlu olur sonbahar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
keyf-e keder Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.