DERT SOFRASI -4-

Kendi ellerimizle büyüttük,
Hüznün çürük fidelerini...
Yapýlan her yanlýþa kalýn bir çizgi çektik,
Yürek tarlalarýna boþ yere çile ektik,

Gülüp geçtik dost yüzlü kahpeliklere,
Bakmadýk bile kuþatýlmýþ gençliðe,
Çið damlasý gibi yürürken sevdalar,
Korkulara, kahpeliðe...
Sevmenin ne demek olduðunu tv dizilerinden öðrenir olduk!

Bilmez olduk gayrý o eski türküleri,

Deðiþtik...
Unuttuk...
Unutturuyoruz...
Olmayan geleceðimizi göremiyoruz!
Yitik maðaralarýn dibi misali,
Pusuda þeytan bekler,
Izdýrap dolu bir gazap bekler bizi,
Bilmiyoruz!

Topraktan evlerde umut söndü,
Medeniyet hortlaklarý yeþili griye bürüdü,
Koca koca binalar, semalarý mesken tuttu,
Güneþ küçüldü gözümüzde, yüzünü gstermez oldu..!

Acýyorum halimize,
Genç kuþaklar, kuþatýlýyor,
Eski uþaklar, ihtiyarlar...
Ölümü bekliyor!

Biz nereye gidiyoruz böyle?
Çemberin neresindeyiz?
Hiç bilmiyoruz?
Belki de hiç düþünmüyoruz!
Aslýnda biz kendi kendimizi yok ediyoruz..!


Abdüssamed GEDÝK
13 MART 2010
Saat 12.15

Sosyal Medyada Paylaşın: