SENİ YUDUMLAMAK İSTEĞİM...
AZAP
SENİ YUDUMLAMAK İSTEĞİM...
Ýsteðimin içinde.
Seni, yudumlamak istedikçe kalbime
yangýnlarýn akýyor
toz duman bu bedenime.
Yakýp küllerimle içimi kavuruyor
seslerin inliyor, gök gürültüsünde.
Kulaklarýma akan, o sýrlarýnda içimde.
Yýldýrýmlarýn bir bir düþüyor.
Yakýp yýkýyor, baðrýmý derin deliyor
içimden kara isyanlar fýþkýrýyor
sarýyor sarýyor sýkýyor.
Ýnletip tümden, aþkýn korunda öldürüyor.
Tüm geçmiþim kara bir sicim olmuþ
baðlamýþ kördüðüm vicdanýmý
Susturmuþ o prangalarý.
Tek bir adýmlýk, kör gönlüm coþmuþ.
Kanatlanýp, yalanlarýn da uçmuþ
vuslat daðýlmýþ yangýnlarda, yok olmuþ.
Senin o tutkun gözlerini
çaldým özüne serdim, tüm çiçekleri
Utansýnlar, görsünler güzelliklerini.
Arlanýp çekmiþler ellerini.
Kara bulutlarý, hýþýmla sýrtýma vurdum
kötü bahtýmla, gömdüm topraða
o bahtýn kör aðýrlýðýnda.
Bende çok yoruldum.
Tüm gücüm ezildi, ayaklarýnýn altýnda
dudaklarýn titredi, içinin arzularýnda.
Güneþ oldun açtýn, tüm o heybetinle
ellerin, buharlaþan ellerimde
gözlerimde buðulandýn, kamaþtýn.
Sildin aðladýn.
Seller oldum, çaðlayarak
hislerimin tuttum kulaðýndan
sürükledim, doldurdum durmadan
tümden o bedenine.
Sevin alüvyonlarý ile sende beslen diye.
Bu gürültülerde ne, niye?
Alýp götürüverdi.
Kime nereye?
Son demiyle, söküp aldý silueti
hayatýmda ki bütün serveti.
Birden düþtük, boðulduk
tokmaklarla bir bir dövüldük, yoðrulduk
kâinatýn
pislik giz dünyasýnýn
kara kara kazanlarýnda.
Çýlgýnlar gibiydin, o an
o titrek, zonklayan beynin ile.
Sustun, kalbindi sessiz bu çaðlayan
ellerinde kaldý, aciz böðründe.
Boynun kýzaran büküklüðünde
aðlayarak, indin yüreðime, dinmiþ kininle
sardýn tüm bedenimi, hýrs ve özlemle
çýpýl çýpýl arýnmýþ bir etle.
Günah kirlerinin ve özlemlerinin ezikliðin de.
Dudaklarýn, bir an hasretle gezindi tenimde
burnun içine çekti kokumu, tüm istemleriyle…
(12.03.2010)AZAP...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.