Satır Başı

Öyle çok tükettim ki seni, görünen yokluklarýnla.
Oysa hiç indirmemiþtim ben sana sevgimin kepenklerini...

Satýr baþý...

Ürkek bir imla gibi kaybolduðum zamanlarýmda,
bana öpüþmenin kim olduðunu fýsýldadýðýn zamanlarýmda,
terleyen hayallerimin utanýlacak özneler olmadýðýný defterime çizdiðin zamanlarda,
zamanlarýmýn içinde utançlarýmý saklayan kýlavuz olduðun zamanlarda,
yalnýz yýldýzdan kendini yeni salývermiþ bri meteor parçasýydým sadece...

Satýr ortasý...

Hani ben,
þövalesinde kýmýltýsýz bir tuval iken,
sen eline aldýn da uysal fýrçaný,
eskizlerime bile bakmadan iþlemiþtin beni.
Dökülen boyalarýmdan bile eski renkler çýkmýþtý anýmsarsan...
Bir de tuvalle þövale arasýndaki düðümü çözmüþtün bilirsen...

Satýrýn keskin köþesi...

Sana birçok ölüm borçluyum,
çünkü ben sende çok öldüm bilesin...
Þehvetimin gövdesinden sýzan reçinede hakkýn vardýr bilesin...
Ellerine, gözlerine, nefesine, dokunuþlarýna da borçluyum.
Hani o düþlerimin içindeki denizin kýyýsýnda,
uzaklar için yaptýðýn tek kiþilik sal durur hala orada...

Biliyorum...

O zaman da olduðu gibi hep tek kiþiliktin...

Satýr aranmasý ya da satýr sitemi...
Ya da bir satýr nakaratý veya yineleyiþ...

Öyle çok tükettim ki seni görünen yokluklarýnla.
Oysa hiç s.indirmemiþtim ben sana sevgimin kepenklerini...

Yine satýr baþý ya da obsesif bir satýr arzusu...

Sosyal Medyada Paylaşın: