Olmuyor… Olmuyordu. Çok istemesine raðmen hiçbir þey düzelmiyordu. Mutsuzdu… Yýllardýr emek harcadýðý, herkese karþý arkasýnda durduðu, Sevdasý bitiyordu, Bitmesi gerekiyordu…
Sevmiyordu sevdiði onu… Bir kez bile söylememiþti ki sevdiðini… Bir kez bile yüzüne bakarak caným dememiþti. Bu yüzden kavgalar bile yapýlmýþtý,
Sevgi gösterilmeli diye inanýrdý kadýn, Neler vermezdi oysa yürekten gelen bir caným sözü için, Sevgi beslenip büyütülmeliydi, seven sevildiðini hissetmeliydi. Kendi gizlemez, sakýnmazdý ki sevgisini, söylerdi býkmadan usanmadan… Nasýl söylemesin, yüreði doluydu sevgisiyle… Bir kerecik duysaydý adamdan bu sözleri, Sevdasýna sevda, emeðine emek katardý…
Bir erkeðin en büyük þansý bir kadýn tarafýndan yürekten, sevilmek derlerdi Peki, adam bilmiyor muydu bunu… Nasýl bu kadar kolay harcýyordu bu sevgiyi, Neden, sevgisi için bir þey yapmýyordu… Demek ki hiç sevmiyordu kadýný.
Adam kadýný uzak tutmuþtu kendi dünyasýndan. Sadece kadýnýn dünyasýnda sevmiþ ya da sever görünmüþtü. Ýkisine ait bir dünyalarý olmamýþtý ki… Kadýn hep dýþarýda, hep kapý önünde hissetmiþti kendini. Söylemiþti bunu adama… Uzanan elleri boþta, seven yüreði çaresiz kalmýþtý. Ama… Umursamamýþtý adam…
Þiirler yazdý adam, Okuyana, ne kadar çok sevmiþ bu þair dedirtecek. Ama bilmiyorlardý ki… Sadece þiirlerdeydi adamýn sevgisi. Sahip çýkmamýþtý ki sevdasýna, Sokmamýþtý ki hiç elini taþýn altýna, Belki de kadýn ikisinin yerine sahip çýktýðý için… Oysa kadýn þiirlerde okumak deðil… Duymak istiyordu sevildiðini.
Sevdiðiyle yapmadýðý sohbetleri yapýyordu arkadaþlarýyla. Sevdiðinden esirgediði güzel sözleri söylüyordu arkadaþlarýna. Þaka deyip geçiyordu sonra... Ama… Ya kadýn da ayný þeyleri bir baþka arkadaþýna söyleseydi… Ya kadýn adamý çevresine almasa, Dostlarýyla böyle þakalar sohbetler yapsaydý… Ne derdi adam, kabul eder miydi? Gözünden sakýndýðý sevdiði baþka yüreklerde umut olsaydý. Baþka yüreklere prim verseydi... Hiç mi yanmazdý yüreði… Hayýr, dedi kadýn. Hayýr!
Aðýr olmalýydý seven bir adam, Sahip çýkmalýydý sevdiðine, Önceliði sevdiðine vermeliydi, Sevdiðiyle geçirmesi gereken zamanlarý baþkalarýyla geçirmemeliydi, Özel hissettirmeliydi sevdiðine, Güven vermeliydi sevgisiyle...
Keþke sevginin, sevilmenin deðerini bilseydi, Kaybetmeden sahip çýksaydý sevgiye… Kýrmasaydý bu seven yüreði, Keþke eþ koþmasaydý sevdiðine baþkalarýný… Bunlarý söylemek isterdi adama ama artýk önemi yok, dedi kadýn. Önemi yok…
Unutamýyor,kabul edemiyordu kadýn, Sevdiðinin ona ayýracaðý az olan zamanlarý baþkalarýna ayýrmasýný. Gelmesini beklerken baþkalarýyla gülmesini. Zaten gitmek üzere gelmiþti adam, Kýsýtlýydý zaman...
Yüreði yandý kadýnýn, söndü tüm neþesi.. Acabalar doldu yüreðine... Yýllardýr direnen yüreði pes etti. Yaþlar döküldü yüreðinden ama adam görmedi bunu. Gururu üstün geldi kadýnýn. Ve buraya kadar, dedi. Buraya kadarmýþ her þey... Oysa hala gücü vardý ta ki sevdiði adam onu baþkalarýna deðiþene dek.
Ve anladý ki... Artýk o sayfa kapanmýþ, Öykü bitmiþti…
24.02.2010
Belgin Yazar
Sosyal Medyada Paylaşın:
yorum Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.