süpürürken gece ,gün ýþýðýný
akýyor sensizlik bir nehir gibi hayata
kalbimin sonsuz ortaðý
sýmsýký kapanacaksa kapýlarý güneþin
yýkýk hüzünler konuþmaz bilirim
susuyorum ki
özleminle bir sandýk gibi saklanmýþ
ruhum
taþlarýn hýþýrtýsýnda
etrafýmda beliren her kalýntý gölgede
sahteliðe yansýmasýn
neyse ki
hislerini denize aktaran çýðlýðým
kumlara yansýyan ýþýklarda son bulur
deniz kabuklarý içinde derinden bir titreyiþ
sarar rüzgarýn uðultusunu
kurumuþ çöl bulutlarý gibi
hasretinin yollarý
hayalet günlerin aðýr anýlarý
ince ince sýzan iç çekiþime
dolaþýr..
gri perdeler gibi yok oluyorsun
konuþuyor odalarýn
duvardaki kara boyalarý
yýkýk hüzünler içinde lal olur dilim
deðiþken bir yüz
el verirken aydýnlýða
hatýrana son bir sessizlik yol veriyor
anlýk bir umut benimkisi
korkuyla endiþe günlüðü
karmakarýþýk
bir kýrýntýyým düþ mahzenlerinde
karanlýðý bastýrmaya yetmiyor nefesim
ruhum kaybolunca bir tek gözlerin eþlik ediyor
yoluma..
Tut ellerimi ...
2010..ocak..