Kelimeler tükürdü kara kitap
koyu mavi mürekkep þiþesinde tükendi son umut
gözlerim nemli,ýslak ve soðuk
ucu erimiþ mum da söndü
bu son sürgünümdü
külden karlar yaðarken gökten
anýlarým soðuttu yeryüzünü
içim hep soðuktu
solgun benzim
kül tablsýndaki izmaritten farksýz kaderim,
doðuþtan üstüme yapýþtýrýlmýþ yalnýzlýktý
benim yarenim
kelimeler kustu hayat
dudaklar sustu
insanlar hiç külden kar mý olur dedi?
onlar hep konuþtu ...konuþtu...konuþtu
þubatýn bilmem kaçýnda
anýlarým bir deniz kenarýnda
küçük bir bankta uyudu
evsiz bir adam daha dondu.
kimliksiz ölenlere yeni biri daha eklendi
kül rengi istanbul sabaha gözleri mahmur
bir kiþi eksik doðdu
EMRE YILMAZ-14.06.2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.