YALNIZLIĞIM...

Kendimden uzaklaþýp,anýlarýma yaklaþa durdum.
Ve üzerime örtülü yalnýzlýðý,
Yavaþ yavaþ araladým.
Baþým dumanlý ,ellerim bedenimi yoðuyordu.
Sararmýþ bir yaprak tanesinin kaderi,
Benide etkiliyordu.
Ve bir kelebeðin tutunacaðý kadar az bir zamaným kalmýþtý..
Açtýðým her pencerede,yalnýzlýða denk geliyordum.
Öyleki hayatýmý alt üst eden oydu zaten.

Virane bir kale gibi yýkýlmýþ,talan edilmiþtim.
O vakit üzerimden geçen silindirik bulutlara,
Sevinç çýðlýklarýyla bir çaba,sarf edecek duruma gelmiþtim.
Ve soðuyan göz yaþlarýmý silemeden,
Yeniden aðlýyordum.
Artýk gücüm kalmamýþtý,yaþayamýyordum hayatýmý.
Bi süre sonra kendime ecel oluyordum.
Ecel sandýðým intihar teþebüsleri ile
Günümü gün ediyordum.

Hayattan yediðim o acý tokatla,
Depremler doðuruyordum yine.
Enkaz’a duygu yüklü hatýralarýmý feda ediyordum.
Nefes nefese baðýrýyordum,sesim bedenimde yanký yapýyordu
Kurumuþtu kaderim,sular çekilmiþ
Ortalýk durulmuþtu.
Ve ben kendime gelmeye çalýþýyordum.
Baþým dumanlý,yorgundum.
Bir türlü býrakmýyordu peþimi yalnýzlýk.
Anlamýþtým ki;
Ne ben var olmayý bilmiþtim,yaþadýðým sürece
Nede var olmak beni anlamýþtý,istediðim sürece..

Sosyal Medyada Paylaşın: