Bugün misafirlerim vardý: Çocukluðumdan beri yalnýz býrakmayan Hüzün. Onunla pek anlaþamasa da beni çok seven Umut. Evimin bir odasýný kiraladýðým Sabýr. Görür görmez yanaklarýmdan öpen Üst kattaki komþum Gözyaþý. Arabasýna bindirip, rüzgâr gibi uçuran Yan sokaktan Sevinç: O bir ara, kapýdan uðrayýp gitti… Her zaman birbirimizi çok sevdiðimiz Mutluluk. Güzelliðine, hayranlýðýmla bakmaya doyamadýðým, Hep benzemek istediðim Gülümseyiþ!... Bir de bazen gördüðümüz Korku var, onu pek almýyoruz aramýza… Kin Nefret, çift isimli, hüznün tanýþýklýðý varmýþ ama Ben tanýmýyorum!... Sessizlik, duvarlarýmýz bitiþik. Sesimi duymayýnca dayanamaz hemen gelir…
Önce sessizlik geldi. Sonra Hüzün, Sessizliðin kapý sesini duymuþ. Sonra Gözyaþýnýn içine doðmuþ Çat kapý…
Derken, Sabýr! Bütün aðýrlýðý ve olgunluðuyla açtý kapýsýný!… Rahatsýz olmuþ, belli!... Gözyaþý üzerine çeki düzen verip: -Benim gideceðim birkaç yer daha var, dedi. Hüzün de onunla yol arkadaþý olabileceðini söyledi. Ben onlarý yolcu ederken Sessizliðin yanýna giden Sabýr sarýlmayý ihmal etmemiþti… Döndüðümde hala kucaklaþýyorlardý…
Hýzla kapýnýn vurulduðunu duyduk! Umuttu… Hüzünle, Gözyaþýný görmüþ giderlerken Koþmuþ gelmiþ. Tam içeri buyur ettim ki Karþýmda Gülümseyiþ durmuyor mu! Caným benim!… Yine gülümsetti beni. Hayran hayran bakakalmýþým güzelliðine… Sonra toparlanýp hemen içeri aldým. Birden telaþla arkasýný döndü: -Mutluluk nerde? -O benden önce gelecekti? -Buradayým, dedi sesi. Meðer Gülümseyiþe dalmýþ bakarken, aradan geçivermiþ içeri…
Bir ara telefon çaldý, Dostluktu… Kendini hatýrlatmak için aramýþ, Hepimiz daima kalbimizde olduðunu söyledik Sessizlik de baþýyla onayladý.
Biz bize bir gündü Misafirliðimizle…
Yoksa Gün mü misafirdi Sanki bize!…
Belki de…
Kim bilir…
ezgi ç. 28.02.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
sarı yapraklar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.