9 EYLÜL HASTANESİ VE ANNEM(İKİ SANİYELİK DÜŞÜNCE)

ahh annem ah!
bunlarý da mý görecektik?
9 eylül hastanesi
yoðum bakýmýn kapýsýnda bekliyordum annemi.
babam söyledi, anneni tek yoðun bakým çýkýþýnda görebilirsin.
o yüzden bekliyorum burada.
saatlerce bekledim.
her kapý açýldýðýnda bakýyordum heyecanla.
baktým annem yok, yine doldu yüreðim.
baþladý gözyaþlarým.

bir ümit ile bekliyordum annemi.
gelen geçen soruyordu, kimi bekliyorsun diye.
her cevapta üzgün ve çökmüþ bir þekilde annemi diyordum.
her geçen beni acýyordu, ah diyordu.

çook derin dalmýþtým denizlere…
birden kapý açýldý, bir baktým;
sedyede makinelere baðlanmýþ bir kadýn!
yaklaþtým, yüzüne baktým. bu kadýn benim annemdi.

onu o halde görünce dayanamadým.
doldu gözlerim anne dedim
annem konuþamýyor, parmaðýný bile kýpýrdatamýyordu.
gülümsedi bana, sanki yavrum dermiþ gibi.
ona çaresizce bakýyordum.
dokunamayýp,sarýlamamak ölüm gibi….
inanamadým, inanamadým…

o zaman ki düþüncelerimi kimse anlayamaz.
ben bile dökemiyorum kâðýda.
isyan edecektim bana annemi verin diye,
o benim annem

ve bu düþünceler sadece 2 saniyede oluþtu.
ben küçüðüm diye sokmuyorlar odasýna beni.
onu göremiyorum bile.
2 saniyelik bir bakýþtý benimkisi
aðlamaya baþladým annem diyerek…


Sosyal Medyada Paylaşın: