Yaþamak zorunda mýyýz yaþadýklarýmýzý, ve belki kýsa bir süre sonra yaþayacaklarýmýzý? Bazen sevinç doldursa da tüm benliðimizi, bazen kabýna sýðmaz kýlsa da, bazen acýlara, göz bebeklerinden sel gibi boþalan gözyaþlarýna, isyana dönüþse de birbiri ardýna sýralanan acýlar.. Kimi zaman tarifinde zorlandýðýmýz, kimi zaman ise anlatmaktan utandýðýmýz!
Belki bir boþ vermiþlik havasýnda umursamadan, daha kötüsü farkýna dahi varmadan anlamamamýz, anlatýlamaz oluþundan mý yoksa bir yerlere gizlenmiþ yoksunluklardan mý?
Kar beyaz örtüler ve içinde ufalmýþ bedenler, eski deðil eskiden farklý çok farklý þeyler bunlar.. Cýlýz mý cýlýz beti benzi solmuþ, gözbebeklerinde anlamsýzlýk hakim, ne yaþanýlmýþ olanlar, ne de yaþanýlacaklar teselli edebiliyor..
Çünkü yaþanýlan o an sönük, dýþarýda aðaçlar yemyeþilmiþ, kuþlar cývýl cývýl ötermiþ.. Parýldayan güneþin yakýcýlýðýna mest, hayat tüm canlýlýðýyla akarmýþ.. Irmaklar gürül gürül süzülürmüþ, kuzular yüksek yaylalarda meleþirmiþ, çobanýn kavalýnýn ulaþtýðý melodilerle eþlik içinde.. Geceleri gökyüzünde dizilirmiþ yýldýzlar inci parýltýsýyla, Yaþam ölüme inat direnirmiþ..
Ýçerde þu taþ duvarlarýn ötesinde, yýlgýn gözlere yabancý, kar beyaz örtüler içindeki ne? Yaþam mý yaþar, yoksa ölüm mü? Belki de sentezi her ikisinin, belki de ayný anda yaþar onlar kardeþçe hissettirmeden..
Yürek bir et parçasý, yoksa demir bir kafes mi belledin? Oysa demir bile paslanýr, zulme maruz kalýrsa uzun uzun, ve korunmaktan uzaksa.. Yürek bu, göðsün sol yanýnda göze bakar, gözün gördüðünü görür, kulaðýn duyduðu, tenin hissettiði ile yaþar.. Yürek bu, anlamaz mý zor olaný, sýzlamaz mý?
Güneþ her gün ve yeniden doðarmýþ doðudan, ve her gün yeniden batarmýþ batýdan.. Güneyle kuzey öksüz kalmýþ sanma, onlar, yaþam ile ölümün sancýsýndan uzak deðiller..
Kar beyaz örtüler de kirlenir, kimi zaman kanlarla kýzýllaþýr, kimi zaman tutulamayan artýklarla sararýr.. Bir parçasýnýn ihanetine de yanar, acý içinde bir yerlerdeki bir parçasýnýn.. Düþman iþgali altýnda bunalmýþ, ve teslimiyeti seçmiþ bir parçanýn..
Direnebilseydi, bir direnebilseydi, kar beyaz örtüler uzak olacaktý, yaþanmayacaktý zulüm yazan ölümler!
Kabullenmeseydin keþke teslimiyeti, girmeseydi ölüm koynuna.. Ah ölüm yýkmasaydýn, fethetmeseydin kaleyi içten! Ýçerde,duvarlarýn ardýnda Kar beyazlar olmayacaktý..
Güneþ ne kadar da uzak, gökyüzü ha keza.. Çaresizlik, yok mu þu çaresizlik, bürünmüþ bembeyaz örtülere, ne irade tanýr ne de inanç..
Oysa bilirsin ve tanýrsýn onu içindedir.. Bir aðrý olur bazen, kývrandýran acýmasýzca, veya bir zulüm korkulara salan.. Ve hissettirir kendini, hatta baðýrýr tüm gücüyle kimi zaman; Ben buradayým,sendeyim ama sana karþý diye..
Týkamak istersin kulaklarýný ama nafile, duymaman zor; ’ben buradayým ve seni ele geçireceðim’. Korkunç bir kahkaha eþlik eder, ve kabuslara döner geceler..
Boðazýna doðru yürür bir çýðlýk zaptedemezsin, kar beyazlarýn ülkesindesin! Saðýnda solunda, ötede beride beyaz örtüler, ve içlerinde, Yaþam ile öLüM..
Kimi her ikisini bir arada yaþar, ümit edersin yaþamýn galip gelmesini.. Kimi yaþamýn kazanç hanesine girmiþtir, sevinirsin.. Ama takýlýnca gözün ölüme yakýn duranlara, ve hele farkýnda olmadan, yaþamýn galip geldiðini düþünerek yatanlara!
Ah görmeseydin o zalimin, nasýl da içten içe kemirdiðini, parçalarýn birer birer teslimiyete yöneldiðini.. Cýlýz bedenleri sonbahar yapraðý gibi solgun, ve kýpýrtýsýz.. Yaný baþýnda bekleyen ölüm meleðini, görmeseydin ah tanýmasaydýn!
Bu kadar mý ucuz? Bu kadar mý deðersiz bu canlar? Elimiz kolumuz baðlý mý duracaðýz? Bir þey yapamayacak mýyýz? Öylesine seyredecek miyiz? O günden güne erirken, yokluða adým adým yaklaþýrken, aðrýlar saplanmayacak mý bedenimize? Yüreðimiz daðlanmayacak mý? Gözlerimiz aðlamaklý, yumruklarýmýz sýkýlý, lanetler okumayacak mýyýz ölüme? Onu sana kaptýrmayacaðýz, olmaz demeyecek miyiz? Onunda yaþama hakký var diye haykýrmayacak mýyýz? Ýsyan etmeyecek miyiz?
O bir insan, henüz yaþamýnýn þafaðýnda, yarýnlara dair beklentilerle, ümitlerle dopdolu.. O bir evlat, anasýnýn yüreðinde yaþayan.. O bir ana, O bir baba, minicik gözlerin hasretle beklediði.. O bizden biri, O içimizden biri, ama yarýn olmayacak öyle mi?
Kar beyazlar ne yapsýn?
Olmamalý, Ýnsan hayatý bu kadar ucuz olmamalý, Yaþam daha yaþanýlýr kýlýnmalý..
Ümit Eriyor, çünkü insanlar eriyor!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sevilay Yücedağ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.