EKİM

Sabýr deðirmenin de, öðütülen buðdayým,
Ne dünyalýk, ahretlik, olmadý benim dayým !

Güz günüydü ekildim, ben çorak topraklara,
Çok kar yaðdý üstüme, içim de kalmýþ yara !

Keskince bir ayaza, boy verirken filizim ;
Bu yüzden buðuludur, neye baksa gözlerim.

Büyüdüm yalýn ayak, ürkek, titrek yürekle ;
Hangi köþeden baksam, dediler biraz bekle !

Daha reþit deðildim, çýkardým ilk yangýný !
Ýçim de bir derviþin, büyüttüm isyanýný...

Ne kadar duvar görsen, üstümüze yýkýlan,
Bu ilk yangýn olmalý, baþýma buyruk kýlan !

Çok erkendi, gözüktü, baþaklarým kýnýndan,
Körpe fideydim geçtim cehennem yakýnýndan !

Gök ekindim, biçildim, her þey kýyamda iken ,
Çýktým onca yokuþu, yüreðim de bir diken !

Tohum baðlamamýþtým, vurulurken týrpana ,
Bir bozkýr sabahýnda, açtým gözümü kana !

Susmuþtu kanat sesi, göçteydi, bütün kuþlar,
Anlamadýn; ben bittim! Bitmedi bu yokuþlar...

Müezzinin sesinden, dinlerken salasýný,
Kim bilir, tutuyorum, onca kuþun yasýný...

Ne yaptýmsa, ben yaptým, bilerek, isteyerek;
Neylesem, saklanmýyor, açýk yara, bir yürek !

Bana bir ad bulsana, deli miydim ben sizce ?
Baðla azgýn sularý, öðüt beni sessizce...

Bir küçük fanus alem, hoh! desem, dar geliyor,
Baþka el dokunmasýn, bilirsin ar geliyor.

Neydik, ne olacaðýz, acep kimler bilirmiþ ?
Ýnsan da tohum gibi, bir defa ekilirmiþ.




Hayrettin YAZICI









Sosyal Medyada Paylaşın: