KALDIRIMLARDA KALIVERDİM...

Kaldýrýmlarda yýlgýn yürüyorum,
Þuursuzca,
Tek tek geçtim kendimden ve taþlardan,
Ayaklarýmla bata çýka sulara,
Kapkara kaldýrým taþlarýný sayaraktan.
Ansýzýn!
Bir kara kedi miyavlayýp geçti önümden,
Sarsýlarak, ürperiverdim derinden!
Sert bir rüzgâr çýkýverdi, üstüme!
Üstüme!
Ýri iri dolular çarpýverdi baþýma birden,
Sersemleterek…
Baþým dolandý, beynim sarsýldý aniden,
Eskimi eski, o tatlý hatýralarým canlanýverdi yeniden,
Seneler evvelinde ki, çocukluk arkadaþlarýmdý,
Aklýmda yeþeriveren.
Ahmet, Mehmet, Aziz sonra Þükrü ve Ali,
Birde “AYÞE” vardý...
Ah “AYÞE”…
Upuzun, sapsarý saçlarý, yemyeþil o ahu gözleriyle...
Gönlüm kanadý, gözüm yaþardý…
Özlem içime oturdu, düðümlendi boðazýma,
Ayaklarým hatýralara giderken, aklýma geliverdi;
Mahalledeki o arsa;
Birdirbir, âþýk, saklambaç, top oynadýðýmýz,
Arsanýn ortasýndaki “AYÞE” ile sarmaþ dolaþ olduðum
O sadýk dut aðacý;
Boynuma sýmsýký sarýlarak içimi titrettiði,
Ben seni çok! Seviyorum dediði,
Biliyor musun “AZAP” ben büyüyünce, seni alacaðým,
Deyiþte, utancýndan kýzararak kaçýverdiði...
“AYÞE” aklýma geliverdi...
Bir anda gözlerim karardý, yürek yandý,
O arsaya varmýþtý bile, aðrýyan ayaklarým,
Derince bir “AH” Çekiverdim!
Koskocaman dut aðacý... Ortadan yok oluvermiþti,
Koca bir çukur açýlmýþtý arsaya,
Soðuk beton yýðýný duruyordu karþýmda,
Kalýplar baðlanmýþ, demir döþenmiþ, beton dökülmekte.
Hatýralarým birden bire inledi, derinleþiverdi,
Sanki aniden, üstü kara bulutla kapanýverdi...
Bir bir arkadaþlarým, gömülü vermeye baþladý,
O beton yýðýnýna,
Önce Ahmet, Ali sonra Aziz, daha sonra, Þükrü ve Mehmet
Tek tek gömülüverdiler, betonlarýn soðuk koynuna...
Gözlerimden kaybolup siliniverdiler,
Çýldýrasýya haykýrdým! Mikserciye dur!
Dökme betonu, örtme hatýralarýmý diye...
Hiç mi hiç, beni görmedi, duymadý niye!
Bir tek “AYÞE” em kaldý derken,
Oda, usul usul betonlara gömülüyordu,
Yaþlý gözlerle, bir taraftan sümüklerini silerekten...
Çýrpýnýyordu...
O yemyeþil yalvaran acýlý gözlerle...
Titreyerek uzattý ellerini, yalvaran sararmýþ yüzüyle!
“Beni al AZAP ne olur”! Diyerek ten...
Donup kaldým, tüm bedenimle...
Çaresiz!
Biçare,
Son anda, bana içten gülümseyiverdi,
Sevecen gözlerle bana, o küçücük dudaklarýyla,
Tatlýmý tatlý,
“SON” bir öpücük gönderiverdi,
Aþkým, caným deyiverdi,
Þimdiye dek diline dolanýþta diyemediði…
Yavaþ yavaþ oda benden kopup da,
Gömülüverdi...
Sanki bende onlarla beraber yok oldum...
Onlardan, iki kat daha fazla,
Yüreðimle, karanlýða gömülü verdim...
O anda bende,
Çöküverdim,
Hatýralarýmýn bir kenarýnda,
Kendimi buluverdim yalnýz kaldýrýmlarda...
Yýlmýþlýðýn, o kavuþamamanýn ezikliðinde,
Acizliðimle, hatýralarýma boynum bükük,
Kaldýrýmlar bende,
Ben kaldýrýmlarda, sessiz zavallý kalýverdim...
Ýçim yýkýk, ruhum hicranlarda tümden çökük…
Hýçkýrýklarla, kapkara o bahtýmla yanýp, aðlayýverdim…

(18.02.2010)AZAP…



Sosyal Medyada Paylaşın: