kadın, sis ve hırsız

I.

zincire vurduðu düþlerini
si mgelercesine,
hep topladýðý;
uzun, siyah ve düz saçlarý vardý.
tuhaf bir korkusuzluðun eþliðinde
iri gözlerini çevreleyen
gür kirpiklerinin arasýndan
umarsýzca savurduðu ifadesiz bakýþlarý;
bembeyaz tenine tezat
kopkoyu bir karanlýk yayýyordu yüzüne.
kendi bile hatýrlamýyordu artýk
taþ perdelerin ardýna sakladýklarýný.
belki onu korkutamayacak kadar
derinde kalmýþtý hatýrlamadýklarý,
belki de bu yüzden, anlamsýzlýða
anlam kazandýrýyordu karanlýðý…

korkmuyordu.
çünkü ne bir ses iþliyordu
ne bir damla ýþýk giriyordu,
yýlýn her aný geceymiþ gibi uyuttuðu;
duvarlarýnýn ardýnda sakladýðý
küçük kýzýn odasýna.
öyle sýký örtmüþtü ki üstünü,
hiç üþümüyordu ruhu.
iki yanýndan akýp gidiyordu hayat
ve o karýþmýyordu hayata.
akmýyordu.
duymuyordu.
görmüyordu…
yalnýzca duruyordu zamanýn ortasýnda.

II.

her þey yerli yerindeydi.
her þeyin yerli yerinde olduðuna dair
hiç sarsýlmayan inancý,
aniden bastýran bir sisin
yoðunluðu karþýsýnda
titremeye baþladý.
inancý titredikçe,
odasýnda uyuyan kýz titredi.
ne vardý sisin ardýnda?
ya bu duyduðu ses neydi?
korkmalý mýydý acaba…
tüylerini ürperten
o yoðun sisten ayýrýp gözlerini,
kýza baktý usulca.
hâlâ titriyordu.
yoksa üþüyor muydu?
üstü kalýndý ama…hem uyanmamýþtý da.
o zaman neden huzursuzdu?
neydi içini saran bu duygu?

binlerce soru iþareti
dolanýp duruyordu kafasýnda.
bir yandan soruyor,
bir yandan düþünüyor,
bir yandan da geldiðini hissediyordu onun,
giderek yaklaþýyordu ayak sesleri.
yaklaþtýkça huzursuzlaþýyor,
gözlerini açmaya çalýþýyordu bedeni.
ruhu kýpýrdandýkça
aklýna düþüyordu unuttuklarý,
hatýrladýkça biraz daha yaklaþýyordu o.
ve o yaklaþtýkça
biraz daha uyanýyordu düþleri…
peki ya kýrýlmaz zannettiði zincirleri?
yýkýlmaz zannettiði taþtan perdeleri?

III.

genç kadýn böyle sorgulayýp dururken
hücrelerindeki deðiþimi,
daðýlmaya baþladý önünde beliren yoðun sis.
sis daðýlmasýna daðýlýyordu ama
karþýsýnda duran, belli belirsiz bir siluetti hâlâ...
öyle bir yürüyüþü vardý ki;
attýðý her adýmda,
rüzgârlý bir kapanýþla
ardýnda kalakalýyordu hava.
yaklaþtý.
yaklaþtý.
gözlerini dikip kadýnýn gözlerine
ruhuna baktý önce.
çekip aldý tokasýný saçlarýndan.
ipeksi bir dokunuþla sevdi
kadýnýn omuzlarýna dökülen düþlerini.
kadýn;
sen, dedi...sen...
belli belirsiz parmaklarýný
kapatýp kadýnýn dudaklarýna,
susturdu karþýsýnda çýrpýnan
yorgun serçenin yüreðini.
"ben" dedi,
"bir hýrsýzým...kendimden çalýyorum her gün".
þimþek gibi çakýyordu bütün sözleri.
sözlerine katýp sesinin rüzgârýný,
yýkmaya baþladý birer birer
kadýnýn taþtan duvarlarýný.

karanlýðýn içinden
bir müzik sesi geliyordu.
daha önce hiç duymadýðý,
iliklerine iþleyen bir melodiydi bu.
Eva’ nýn toplanmýþ çocuklarý
eþlik ediyordu hýrsýza.
içindeki kýzýn,
artýk titremediðini farketti kadýn.
üþümüyordu.
korkmuyordu.
ve hiç utanmýyordu
çýplaklýðýndan ruhunun.
aksine;
inanýlmaz bir huzurla seyrediyordu
ilk kez gördüðü kendisini...
döndü ve adama baktý sonra.

"ben" dedi, kadýn
"ben kaybettim herþeyi".

"sen" dedi, adam
"sen, kalbinin hýrsýzý yaptýn beni".


12.06.2007
Sosyal Medyada Paylaşın: