Dört Unsur/ Su -II-

“Büyük özlemdi;
ölüme aþk
ölüm aþký
aþk-ý ölüm
aþk
ve
ölüm
yaþarken.”

(Her bir zerrenin nihai adlarý kifayetsiz kalacak sözlüðünde kit-ab’ýn.
Sonsuz bir akýþýn neresinden uzansa bakýþýn rotasýný çizecek ki ah þer deðil, yerin yüzündeki
gözyaþlarý pýnarlarýn; mahþerim…)

Akýþýn kendini çaðýrdýðý zamana
ve damarýn kanýný içtiði tenine
daðlarýn özelerken karýný
suskunu saklayan karýn içinde
ol!

Soluðundan biliyorlar
zamanlar esriyeni
esirgeyen dalgalarýnda
sürüklenmekse rahmeti,
sürü!
Ve bir küçük kum taneciðini…
Ah sedefe bürüyor gözlerim
………………………diplerinden
sedefe bürüyor gözlerin,
....................derinlerim.

Ki yer yarýmý kürelerinde
Soluðunu tutan.
Baðda bir sel yangýný olmalý
düðüm düðüm.
dizlerimden doðduðum,
büyü!

(Aksansýz ve kadim sözcükler mi söylemeliyim?
Nasýl ki çýnýlý çanlar takýnmýþ pencerelerde
akþamlara sabahlarýn yatýþtýrýldýðý
bir yüz görümlüðü hayatý
sürelerken hey hat!
Mürekkebinin saydam izlerinden
doluyorum da
tarlalarýn hasatsýz
mevsimiyken
duada
avuçlarýma duran hep çocuk denli
bu yýkým çaðý
umudun kabz edildiði
can aðý...
Yollar uzadýkça serin.
Kalp
akýþý
çanaðýmda bir yudum
göz denizi)

Kuyular çeken içler
kadar sýzýlý
bir rüzgara esiyor adýn...
Lodos olmalý diyorlar.
Bir rüzgar esiyor…
Ben saçlarýmý unutuyorum.
Ellerim boðuluyor.

(Düþten üryan
sabah hiç olmayacak,
sabah hiç olmayacak...)

Bir rüzgar esiyor
sen sanýyorum.
Gülümsüyorum…


Zeynep
Ýstanbul/ ’09




Sosyal Medyada Paylaşın: