Üzülme

Üzülme
Su bildik yere damlar
Sabýrla oyarmýþ
Oyulmadýk yer kalmadý yüreðimde
Ha bir fazla ha bir eksik
Bir ýssýz gönlüm var zaten zar zor taþýdýðým
Her zerresi inanmazsýn kesik kesik

Eski bir dost bekler köþe baþlarýnda
Tuttuklarýmdan kalan izlere yapýþýr
Çýrpýnýrým
Tutar kökümden bir garip talih, sökülürüm
Rengim kaçar
Her sonbahar ben dökülürüm
Her sonbahar ben dökülürüm

Filizlenmeye hasret umutlarýmý gömerim ýsssýz tepelere
Yaðmur uðramaz, rüzgâr uðramaz
Solgun renklere bilirim aslýnda
Arý uðramaz
Kelebek konmaz

Üzülme
Varlýðýn yokluða denk olduðu denge kuruldu
Tam ortasýnda boynu bükük dururum
Bahar varmýþ, çiçekler açarmýþ
Þarký söylermiþ yanýk bülbüller
Umurumda olamaz dostlar
Ben en kurak yerde otururum

Ne kalem deðiþtirir yazýyý ne isyan
Hep ayný yokluðun müziði çalar
Çizilmiþ bir defa isimler
Yollar buruþturulmuþ
Çöpe atýlmýþ güzel resimler

Bir elim düne uzanmýþ durur
Varsa diye bir mutluluk tutacak
Gözlerini acýyla sulayan þu yüz
Ona sarýlýp
Bütün ýzdýraplarýný unutacak

Teselli etmez gece yahut gündüz
Mehtap hep ayný batar, güneþ ayný doðar
Üzülme, yeni deðil hýçkýrýklarým
Çýrpýnýþlarým yeni deðil
Bu garip doðduðundan beri aðlar

Sosyal Medyada Paylaşın: