frontal lob

"sylvia plath’a"


ellerim sýðmýyor þehirlere
içim kandýrýlmýþ
pembe dudaklý bir nehir


kederleri sana benzeyen
öyküler sabahlýyor penceremde


bir hiç uðruna gülümsüyor ölüm
bileklerimde martý çýðlýklarý.

adresini þaþýrýr-bu bir döngüdür-
kirletmeye kýyamadýðýmýz her çehre.

ateþi çalaný iyi belle
ki gece koynundadýr hala

iç avluda kýrlangýç sesi
mevsimler tutuyor gölgeni

her þeyin sonu var
ne çabuk öðreniyor insan
çok acý var
ne çok acý
sesim ne çok sesine yabancý


güneþ erken doðuyor buralarda
görmelisin...
Sosyal Medyada Paylaşın: