SEVİNCİN DİNDİĞİ ŞEHİR

Ýstanbul o gün uykulu gözlerle uyandý
gözlerini kibar bir kadýnýn yelpazesini açar gibi açtý
bilmiyordu yýllardýr neydi onu ayakta tutan
yine de uyandý iþte!
hayat bu þehirden neleri götürdü bir baktý
neyi býrakmýþtý ki?
gündelik iþlerine baþladý sonra
önce güzelce bir yüzünü yýkadý;
gözündeki sisler yavaþça daðýldý
artýk istanbul’a uzaktan bakan biri
her yeri tüm netliðiyle görebilirdi
sonra koynunda birkaç kýpýrtý hissetti
anladý ki kiracýlarý uyanmaya baþladý
bir gürültü cümbüþü koptu ardýndan
kollarýndan výzýldayan arabalar geçti bir bir

......................................................

istanbul’un baðrýnda yaþayanlarýn
kimi aç susuz kimi periþan
ama yok hallerine hiç aðlayan
aðlamak neyi deðiþtirirdi söyleyin onlara
söylenecek bir þey yoktu aslýnda
Sosyal Medyada Paylaşın: