.........İnsan

Bir uçurumun kenarýnda , ellerini iki yana açýp,
Öylece rüzgara býraksan bedenini,
Nasýl bir duyguya kapýlýrsýn ?
Ölüm mü düþer aklýna ,
Yoksa yaþam mý ?
Ýþte,o an hayatýn deðerini anlarýz ister istemez,
Ölümle yaþam arasýnda ki, çizgide durduðumuz zaman.
Kendimizi bir karýncanýn yanýnda dev gibi görürüz, iri cüssemizle .
Oysa ne de küçülürüz,
Yüce bir daðýn gölgesi düþtüðü zaman üstümüze.

Biz insanlar nasýl bir yaratýðýz ki,
Bir yanýmýz hep sevgi daðýtýr,
Bir yanýmýz ölüm,
Nasýl bir þeydir ki,
Bir kalpte hem merhamet,
Hemde nefret olur.
Oysa gözle görünmez ikisi de,
Binlerce parçaya bölsen de kalbini.

Ýnsan olmak ne garip birþey deðilmi?
Öleceðini bile bile yaþayan tek canlý,
Ve bunu hiç te umursamaz oysa,

Birde çocukluk yýllarýmýz vardýr,
Nedense çocukken büyümeyi ne kadada çok isteriz.
Büyüdüðümüz zamanda hayatýn zorluklarýndan-
Sýyrýlmak için,bazen çocukluðumuzdaki -
mutlu olduðumuz anýlarýmýz gelir aklýmýza.
Oysa çocukluðumuz her zaman güzel geçmemiþtir ki,
Ama nedense bilincimiz kötü anýlarýmýzý çabuk siler,
Bizde yalnýzca geçmiþimizde mutlu olduðumuz anlarý canlandýrýrýz belleðimizde.
Öylece avuturuz kendimizi,bir ömür.

Genç olduðumuz zaman da artýk umursamayýz hiçbirþeyi.
Gençliðin verdiði heyecanla,
Ne zaman yaþýmýz iyice ilerlediði,
Adýmlarýmzýn aðýrlaþtýðýný ve eski heyecanlarýn yerini
Ölüm korkusu aldýðý zaman ,
Artýk elden birþey gelmediðini anlarýz.
Çünkü yaþlýlýk da ölüm gibi kaçýnýlmaz tek gerçek.
Ve artýk kendimizi karýncayla kýyaslamaya da kalkmayýz,


Ölmek ne garip birþey deðilmi?
Bir daha olmamak þu yeryüzünde,
Ýnsan olmanýn en dayanýlmaz
Ve en çaresiz a ný bu olsa gerek,
Sonra unutulur gidersin topraða düþtüðün zaman bedenin,
Bu , üç beþ yýl içinde olmasada...




Sosyal Medyada Paylaşın: