Gün doðarken yakalanýrsýn güneþe,
Tutsak düþmüþ gibisin ýþýðýn ellerine,
Baþýnýn içinde korkularýn dörtnala,
Ýþte tam o zaman,
Sebebini bile bilmeden titrersin, titrersin.
Gözlerin melül melül bakar geceye,
Kaskatý kesilmiþ yüzün çizgi çizgi…
Yýldýzlar körelince teker teker,
Utanýrsýn, konuþamazsýn.
Kim bilir belki de korkarsýn.
Çýrýlçýplak bir dünya var karþýnda,
Sadece sen ve evren…
Sinsi bir karanlýk yaðýyor yollara, taþlara,
Her varlýk düþman kesilince sanki sana.
Çok sevdiðin aðacýn bedenine,
Baþka bir kiþi girmiþ gibi,
Bir dalýný kýpýrdatsa
Ölümlere ölüm yeðlersin.
Issýz bir rüzgâr karþýlar seni,
Evrenin harikulade farlarýna dalarsýn.
Gözbebeklerin büyür, kalbin daralýr,
Tüylerin diken diken, korkarsýn.
Koca evrende yalnýz baþýnasýn.
Kainat sahasýnda sadece bir noktasýn.
Deðil aðacýndan çalýsýndan,
En çok kendinden korkarsýn.
Seni gözetleyen gölgenle beraber,
Bir çýtýrtý takip eder seni,
Arkana bile bakamazsýn.
Suskun bir cadde dökülür gözlerine,
Karanlýðý bölen avaz avaz cýrcýr sesleri…
Ýçini ürpertir ayak seslerin…
Korkuyu ciðerlerinde hissedersin.
KABILCEVZ ÞAÝRÝ
4 ÞUBAT 2010 01.39
SASON
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.