DELİNMEZ ZIRH

Duydum ki, cananým gül yüreðiyle aþkýmdan susarmýþ
Ona kaným ile serin mi serin, o aþkýn þerbetini yaptým
Güneþimdir o diyerek, benim için aðlayýþta yanarmýþ
Gölgesi oldum güneþte, kor ile ona yanmamý sundum.

‘Yangýný dudaklar yakar, yürekler kan aðlarmýþ.
Kalbe nifak sokan gurur denen o kör þeytanmýþ’…

Çok hicraný ile bana ormanlarýnca yanmýþ tutuþmuþ
El attým tüm yollara, canýmdan önüne yolluk yaptým
Görememiþ beni yaratana sormuþ, aramýþta durmuþ
Kendimi ona benlikten yoksun, kapýsýnda kul yaptým.

‘Gülün caný sarmak istermiþ, diken koymaz batarmýþ.
Aþký aþk yapan, ruhlara akan o pak yangýn hicranmýþ’…

Bensizlikte seslendiði, ovalara daðlara da adýmmýþ
Ovalarýný aþtým, daðýný daðlarca devirip ona ulaþtým
Sahipsiz boynu bükük, karanlýklarda saklý yanarmýþ
Soyadým ile gülü ocaðýma, delinmez bir zýrh yaptým.

’Sevin nar ateþi yanarsa deryalar korkar kaçarmýþ.
Aþk delilenince yedi düvelin sýrtý yerden kalkmazmýþ’…

(06.02.2010)AZAP…

Sosyal Medyada Paylaşın: