Kadýn
Yolun baþýndan bakýyor
Sonunu göremiyor…
Bazen dönüyor geriye
Dudaklarý titriyor içi gibi,
Ama adýmlarý kararlý…
Biliyor ki
Onu bugüne getiren güç
Götürür aslýnda ta uzaklara.
Adam
Bir öfke yumaðý,
Baþý dik
Ýnatçý ve maðrur…
Yumruðunun içinde bin öfke gizli,
Sevgisi yüreðinde bir yumruk.
Dönüp bakmak istemiyor geriye.
Çocuk öfkeli…
Tutuyor uzun boylunun elinden,
Gülümsüyor güneþe…
Biliyor ki
Yarýnlar bulutlu
Gene de uzatýyor öbür elini
Hayatýn kumsalýna.
Çatý çaresiz,
Duvar nemli,
Meraklý gözler heyecanlý,
Atalar kýzgýn,
Hayat bir bilinmez,
Yollar davetkar.
Açýlýr kapý
Hadi der,
Kim geçiyor önce?
Bahçe gülümser,
Günaydýn diyen yok mu;
Önce kim geçecek
Aslanýn aðzýndakine?
Çocuk uykulu
Sarýlýr yorgana…
Kardeþ dalar gider,
Döner arkaya.
Kadýn kalkar,
Isýtýr sütü
Ýçirir çocuklarýna
Bin yýl önceki gibi...
Giyinir baþý dik,
Çýkar kapýdan
Satarak duygularýný
Düþüncenin cebine;
Çýkar sessizce
Erkeðin ayak izinin
Ayrý yönüne.
Uykuyu satan çocuklar
Býkmadan hiç bu oyundan,
Bakarlar camdan
El sallarlar sevgiyle
Akþamýn geriye
Hangisini getireceðini bilmeden.
06.02.2010
SERAP HOCA