Kadýköy; iskelende beklerdim. Her cumartesi, Denizlerinle kol kola gezerdim günlerce... Yükseklerden düþen su olurdum bazen Ama sonunda hep durulurdum. Bazen el ele dolaþan iki aþýk, Bazen de; darýlýr mýydýk?
Gönlü toklarýn karný açtý. Niceleri bir ekmeðe muhtaçtý. Kimi yüreðini ortaya koyar, Kiminin karný çöplüklerden doyardý.
Vapurlarla beraber koþardý martýlar, Salkým saçaktý o buðulu çarþýlar.
Ey! güzel ÝSTANBUL ... Gönül yaram, Ne güzeldin sen, Denizinle, nazýnla, Ekmek; katýðý, tuzunla. Tut elimden, “gel” de bana. Koþar gelirim. Yüreðimdeki sýzýmla...
04.02.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bedri Tokul Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.