Ağlasam beni affeder miydin?
Ya birde yaðmur yaðarsa üzerine ben aðlarken, felaket
Bilmem, hangi þehrin mazgallarýna akarken bulurdum gözyaþlarýmý
Düþünseydim seni hiçbir geçerli sebep aramadan, kýzarmýydýn?
Yazdýðým bir þiirin üzerine,
bitmiþ bir kalemin damarlarýný zorlayarak, izinsiz çizseydim gözlerini
Düþleseydim ya da ellerini saçlarýmla dost olurken…
Konuþsam, soru sorsam bilirim
Yüzüme yansýr, yine o her zamanki, cevapsýz ve sert boþ duvar soðukluðu
Sussam, hiçbir þey söylemeden içime atsam,
orda durmayacak, sýðmayacak kadar büyük gözlerin
Uyuyan miskin bir yalnýzlýkta,
ömrün paralelinde uzayýp giden, sonu olmayan kronik bela bir özlemde arasam
Beklesem, çokbilmiþ bir fikir sahibinin zikrinde,
geçiþine ihtimal dahi vermediði karanlýk bir sokak baþýnda
Görmesem de, inan bana doðru yaklaþýrken, ayak seslerinden tanýrým seni, anlarým geliþini…
Karanlýðý fýrsat bilip cesaretlensem, ben olduðumu fark ettirmeden sarýlsam sana
Ellerini tutsam,
onca zamandýr bir yaný kýrýk vazomda, hasretinle beslediðim yas çiçeklerini soldursam
Vursam, tüm ayrýlýk taþýyan kuþlarý
Üzerlerine yüklenip, hýnçla kanatlarýný kýrsam
Sabaha varsam yanýnda,
yüzüm günyüzüne çýktýkça, utancýmdan ayaklarýna kapanýp çocuk gibi aðlasam
Kaldýrsan, öne düþen mahcup baþýmý, gözlerime baksan,
avuçlarýný açýp gözyaþlarýmý toplasan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.