Bombalar düþüyordu þehrin göbeðine, Göl olmuþtu parklarýn kan çukurlarý Son kalan umutlarýný koyarak çocuklar, Kaðýttan gemiler yüzdürüyorlardý…
Solgun yüzlerine vuruyordu þarapnel parçalarý, Bir türlü ders baþlamýyordu zil çaldýðýnda… Kitaplarýndan öðrenmiyordu savaþýn soðukluðunu vücuduna yapýþýrken; Ceplerine þeker yerine elem koyuyordu Irak çocuklarý…
Çiçek yerine kol bacak topluyorlardý hüzün tarlalarýndan Top yerine yaný baþýna düþen bombayla oynuyordu öfkeleri, Hepsi mayýn tarlasýnda býrakýyordu süt diþlerini, Irak’ta hiçbir çocuk, çocuk olmak istemiyordu…
Anne babasýný az önce yýkamýþtý gözyaþlarýyla Mezar taþý yapmýþtý evinin yýkýk yan duvarlarýný Kanlarýyla yazmýþtý isimlerini titreyerek elleri Rüzgar ve acý kurutmaya yetmiyordu sahipsizliklerini, Tanrý’ya duadaydý her daim Irak çocuklarý…
Korku kol geziyordu göz bebeklerinde, Hiç tanýþmamýþtý tebessümün rengiyle kirli yüzü. Kurþunlar aydýnlatýyordu gecenin resmini semalarda, Ýnsafsýzlýðý öðreniyordu yüreði, paslý bir namlunun ucunda…
Bir dost eli arýyordu ve tutunacak dal, Sessiz insanlýða sövüyordu aç kokan nefesleri… Sýðýnmýþken, sinmiþken barut kokan ürkek bakýþlarý Daha niye öldüðünü bile bilmiyordu Irak çocuklarý…
FERAY ÝLERÝ
HENÜZ ERKEN OLAN VE ÖLÜMÜ HÝÇ HAKETMEYEN YÜREKLER ADINA ...
sesiyle þiirime can katan Kalimera’ya binlerce kere teþekkürler.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ferayileri7575 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.