Ankara’ya kar yaðdý, gönlüme elem hüzün, Kar taneleri gibi, eridim yavaþ yavaþ, Yine aklýma düþtün, kalbimde derin sýzýn, Belki gelirsin diye, içimi aldý telaþ!
Geceler baþka ayaz, gündüzler buz kesiyor, Gönlümde, bin bir türlü fýrtýnalar esiyor, Beni anlamadýn ya, içim içimi yiyor, Bana hediyen oldu, gözlerimden akan yaþ!
Kavurdun benliðimi, sanki bâd-ý hazânsýn! Sen yaralý kalbimden, habersizce sýzansýn, Anladým, ayrýlýðýn kitabýný yazansýn, Bir türlü gelmiyorsun, ya demirsin ya da taþ!
Kýrmasý zor gönlümün esaret halkasýný, Bâde-i ikbal güzel, iç þarabýn hasýný, Neyine cevri cefa, ben çekerim yasýný, Cananýn yollarýnda, esrike lazým mý baþ?
Ümit’in hali harap, taþ basýyor baðrýna! Bir türlü eremedim, eðrin ile doðruna, Binlerce kalbim olsa, feda olsun uðruna! Ancak ölünce biter, gönlümde ki bu savaþ!
Ankara – 27.01.2010 Ümit Zeki SOYUDURU
Þiirime yorumuyla güç veren sevgili Sevinç ÝNAL hanýmefendiye sonsuz teþekkürlerimi sunuyorum. Sosyal Medyada Paylaşın:
ümit zeki soyuduru Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.