ÇÖPLER ŞEHRİ BASMIŞ

Hayvanlar çöplere karýþmýþ Eminönü’nde,
Çalýþmaz olmuþ iþçisi, memuru belediyesinde.
Balýklar oltalarýna takýlmýþ insanlarýn,
Terleyen atlet yükünü çekmiþ omuzlarýn.
Sorunlar içinde hep yuvarlanýp giderken,
Çevreciler, temiz þehir diye beklerken,
Utanýyordum çöp yýðýnlarýný izlerken.
Basit sorulara cevap veremiyordum,
Çöp yýðýnlarýnýn altýnda eziliyordum.
Cevaplar bizden kaçýyordu uzaklara,
Ýnsanlar maruz kalýyordu adi tuzaklara.
Güzelim þehir nasýl bu hâle geldi diyordum?
Cevapsýz sorular girdabýnda boðuluyordum.
Arada sýrada kýyýya çarpan hýrçýn su,
Allah’ýn asi kullarýna meydan okuyordu.
Derme, çatma kalbi kýrýlmýþ insanlar,
Edepsizlerin omuzlarýnda eziliyordu.
Bir serencam dinledik yorgun þehirde,
Yaþamý tüyler ürperticiydi gerçekten de.
Bir baba yürekten anlatýyordu derdini;
Yavrum! Sen daha dün cývýl cývýldýn,
Ne oldu sana böyle uykusuz mu kaldýn?
Sen, rüyalar âlemine pek mi pek daldýn?
Sen, neþe ve hayat dolu ruhunla,
Çöp daðlarýnýn altýnda mý kaldýn?
Çöpler, kara daðlar gibi yükselmiþ,
Mahallenin nefesi, altýnda ezilmiþ,
Sokak, cadde ve mahalle ortasýnda,
Can çeken kokular sedyeye serilmiþ.
Laðým fareleri cirit atar da atar,
Çöp yýðýnlarýný, birbirine katar.
Ýnsanlar, nefes alamaz pis kokudan,
Çocuklar oyunlarý býrakmýþ korkudan.
Þehrin her köþesinde bulunur böyle kareler,
Aziz Ýstanbul’umda gözü yaþlý dereler,
Aðlayarak sessizce kabuðuna çekilmiþ,
Sokaklara ise nifak tohumlarý ekilmiþ.
Çeþmeler üzüntüden aðýtlar yakmýþ,
Aðlayan sular ise yürekleri yakmýþ.
Göklere yaðmur bombalarý atýlmýþ,
Yaðmur inadýna yine de yaðmamýþ.
Sinirlenen bitler bedenleri basmýþ,
Banyolar kuru dere mührünü asmýþ.
Ah Ýstanbul’um! Sen böyle miydin?
Sen, dünyanýn kalbi deðil miydin?
Seni bu sefil duruma düþürenler,
Halkýn içinde utanmadan nasýl da gezerler?
Sonra da seni ne kadar çok seviyoruz diye
Utanmadan masum halkýn ruhunu ezerler…

Aðustos/1992
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: