BİR FERYATSIN ARTIK…
BÝR FERYATSIN ARTIK…
Ýçimi daðlayan bir feryatsýn artýk…
Sesini duymuyorum,
Kokun yok…
Gözyaþlarým beni býraktýðýndan beri,
Hiç ara vermeden uðruyor yanaklarýma…
Özlem demiyorum buna,
Keder deðil!
Çýkýþlarýmýn kapanmasý belki bu gidiþ,
Tutsaklýðýmýn fermaný ya da…
Ama acýsý farklý adýný koyamayacaðým kadar…
Çýðlýklarýmýn boðazýmda düðümlenmesi gibi bir þey bu,
Nefesimin kesilmesi…
Neden gidiyorsun demenin faydasýzlýðý…
Þimdi nerdesin? Niye bensizsin? Anlam veremiyorum.
Ama kýzamýyorum da bu isteksiz gidiþine...
Gittiðin yerde burada olduðundan daha mutlu olduðunu,
Biliyorum…
Hissediyorum bunu…
Kulaðýmda sana dair sesler çýnlýyor bazen,
Arkama, saðýma, soluma bakýyorum hatta…
Yokluðun en çok bu anlarda vuruyor beni…
Gittiðini bir kez daha anlýyorum…
Öyle yaralý bir ah geliyor ki derinlerimden,
Ýdrakimi donduruyor, düþünemiyorum hiçbir þeyi…
Ve þimdi sonsuza gidiþin,
Hiç dönmeyeceðini bilmek,
Misafir gözyaþlarýmý tetikliyor yine…
Yani gittin, yani yoksun öyle mi?
Yokluðun…
Bu kelime ne kadar da yabancý dilime,
Sen izin vermezdin böyle üþümüþ kelimeleri kullanmama…
Þimdi senin üþümüþlüðünde,
En unutulan en sahipsiz kelimeler düþüncemde…
Sadece gitmeliydin ve gittin…
Soðuk kelimeleri bana emanet edip gittin!
Sensizim þimdi sensizlik üþümüþlüðünde…
Tuðçe Abacýlar 14.02
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.