MELAL AKŞAMLARI

elveda!
diyeceksin bir akþam üstü, elveda!
ardýndan seyirten zaman karþý.
alýn teri koyduðum, kaldýrým taþlarý gibi
dizilip duran kahverengi satýrlarýma,
elveda diyeceksin....

ne çok özlemin tutuþurdu oysa,
saçlarýnýn buklelendiði, yarýnsýz sabahlara.
ekmek gibi, su gibi, katýk ederdik,
bir yudum sevdamýzý
melal akþamlarýna.

dur! anlatayým elvedanýn hazin busesini,
düne dair silinen akþamlarýnýn sahtesini,
kar! yaðarken sancýlarýmýn,
ötesi olmayan yarýnlarýna.
donar! ezilen her tanesinde baharýn gölgesi.


elveda!
indirir, bulutlardan dönüp duran ne varsa
þehir geride kalýr
sönük ýþýklarýnýn kýpýrtýsýna gizlenerek.
zahir bir gerçektir , üstü üstüne küllenerek.
tutunduðum dallarý eðip bükerek,
kývrýlýr damarlarýnda sabahýn, eðilip bükülerek..

elveda,
onca yitik ,onca mahrem prangalarýn zinciridir.
dönenip durur baþýmýzda,
burkar yüreðini þairlerin,
ateþ düþürür ciðerine kelimelerin..

bu yüzdendir ki en son, yada hiç söylenmez elveda.....

yunus yavuz / bozkýrýn þairi / erzurum
Sosyal Medyada Paylaşın: