Gözlerin, çayýmda dem güzellik yudum yudum. Çayýmdaki efsundun gözlerinde uyudum. Ankara, efkâr þehri zaman zaman kar þehri. Ney üflenir ruhuma, ona eþ olur kudüm.
En çok yaðmuru sevdim saçlarýný ýslarken. Ellerine deðemem çarpýlýrým inan ben. Bu þehri baþtan baþa yürümüþtük seninle. Hatýrlar mýsýn gülüm yarýnlarýmýz varken?
Bu þi’rin hurucunda gözlerindedir vebal. Kaçýrma gözlerini biraz daha öyle kal. Sükûtum ikrarýmdýr bunu anlayan anlar. Beni yeniden sevmen mümkün olur ihtimal.
Sýhhiye Meydaný’nda ýslandýðýmýz yaðmur, Günahýmýzý yuyan hem rahmet hem de nurdur. Bugün Ankara soðuk ben de çok üþüyorum. Gel , ellerimi tut da yetimliðimi durdur. Ankara, 24.01.2010 Ýbrahim KÝLÝK
Sosyal Medyada Paylaşın:
zakir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.