Razıyım Bir Avuç Köz Gibi Avuçlarımda Yanmaya

Aramýzda mesafeler,
Yoksul gecelerde aðlar tenler
Kapýlar ardýna gizlenmiþ gri kahkahalar
Bir yanýp bir sönüyor sokaklarda lambalar...
Kime ne!..

Vurmuþ ölüm kendini daðlara,
Daðlar boyun bükmüþ ovalara,
Utançlar asýlmýþ duvarlara,
Tek gözlü gecede doðuyor cemre...
Kime ne!..

Gökyüzüne çivilenmiþ yýldýzlar,
Ödünç gözle yürümüþ gölgeler,
Dal deðiþtirmiþ kuþlar,
Yaprak dökmüþ aðaçlar,
Yalnýz bana gelmiþ sonbahar...
Kime ne!..

Aþýk boþluða fýsýldamýþ,
Anýlar mazide kalmýþ,
Tek nefeste bitiþ düdüðü çalmýþ,
Bir yumrukla zaman yere yýðýlmýþ,
Azrail yalnýz bana gelmiþ...
Kime ne!..

Dilin kemiði yokmuþ,
Yalanlar bomba gibi patlamýþ,
Herkes ektiðini biçmiþ,
Yalnýzlýðýn baðrýnda sarý çiçekler açmýþ,
Toprak susuz, buluta yalvarmýþ,
Þarkým baþladýðý yerde bitmiþ...
Kime ne!..

Beni bana geri gönder sevgilim
Razýyým kendi labirentimde kalmaya,
Bir avuç köz gibi acýlarýmla yanmaya!..
Yanmaya!..

Rukiye Çelik
23 Ocak 2009/ANKARA
Sosyal Medyada Paylaşın: