Balıkçı'nın Denizi

Aðlarýný atýp yýrtardý denizin ,
Masmavi bir yorganý üzerine çekerdi balýkçý.
Sabah kalktýðýnda yüzünü yýkardý onun yaðmurlarýnda,
Onun verdiði nimetle doyardý.
On sekiz yaþýndaki kýzlar gibi dans ederdi balýklar sandalda,
Dans ederlerdi ölüme koþarken solungaçlarýyla.

Evinde býrakýrdý, eþsiz masum bir kadýncaðýzý.
Yine ilk göz aðrýsýna giderdi ,çürümüþ benziyle kalýrdý evde birazý...
Balikçýnýn Deniziydi çünkü,
Çünkü ,
Tuzlarý çocuklarýnýn göz yaþý gibi yakardý derisini,
Çünkü,
Bindi mi sandala düþünmezdi gerisini.

Acýtsa da canýný,
Ellerinde Deniz yazan nasýrdan dövmesini severdi.
Caným O denizden sadece küçük bir nazireydi...

Yýrtardý Balýkçý bazen aðlarýyla denizin hüznünü.
Birkaç þiþe þarapla çýktý mý yola,
Sabaha kadar ancak biterdi mavi hüzünü.
Meyhanesi de Denizdi Balýkçýnýn

Deniz çok kýzýyordu geceleri, ay ýþýðý ýsýtsa da rüzgarý soðuk oluyordu.
Balýkçýnýn gözlerinde ýsýnýyordu Deniz,
Yakamozlar bu sebeple oluþuyordu.

Balýkçýnýn Denizi,
Kavruk bir gökyüzüyle eþ deðer...
Eþ deðer hüzne...
Gözyaþýna...
kedere...
Çünkü zamanla deniz balýkçý kokuyordu.

UMUT KURU
Sosyal Medyada Paylaşın: